De onzekerheid van het bestaan

2020, een mooi rond getal. Een jaar wat verwachtingen schept. Het einde en de start van een nieuw decennium. Een afsluiting en tegelijkertijd een begin. Ik denk dat we wereldwijd wel kunnen zeggen dat 2020 een jaar is zoals we er nooit één hebben gekend. Het jaar wat totaal niet aan onze verwachtingen voldoet, in welk opzicht dan ook. Een jaar wat ons een uitdaging bied. Een jaar wat ons laat reflecteren op wie we waren, wie we zijn en wie we nu willen worden. Een jaar wat vraagt om creativiteit, herontdekking en doorzettingsvermogen. Een jaar waar velen lessen uit te halen zijn. Een jaar wat misschien ook wel hopelijk snel voorbij zal zijn.
En een jaar van vele onzekerheden.
Ik merk aan mezelf dat ik op elk vlak van mijn leven wordt uitgedaagd. Niet wetende wat er zal gaan gebeuren en hoe dingen zullen gaan lopen. Alles hangt aan elkaar vast van onzekerheden. En ik blijf tegen mezelf zeggen, hou vol, wees sterk. En dat doe ik ook kranig. Maar dat is soms mentaal best zwaar. Soms wil ik gewoon even in een hoekje kruipen en even heel hard huilen. Ik weet ook, er zijn mensen die het veel zwaarder hebben en eigenlijk heb ik echt niks te klagen. Dus dat probeer ik ook niet te doen. Het glas is halfvol. En ik kijk ook zeker naar wat ik wel allemaal heb en probeer echt mijn zegeningen te tellen daarin!
Maar ik voel ook wel dat dat sterk moeten zijn lang begint te duren en dat ik door allerlei fases heen ga met ups en downs. Vaak zie ik een lege week voor me liggen in mijn agenda en dan voel ik een lichte paniek. Een week helemaal niks doen, vind ik lastig. Ik ben er ook niet goed in. En dan hoop ik elke keer weer dat er toch nog wat dingen op mijn pad zullen komen. En gelukkig komt dit dan vaak ook weer goed. Maar constant naar een hele lege agenda kijken is best pittig. Zeker als er dan wel opdrachten staan die dan ook ineens weer verzet worden tot “na de zomervakantie” waarvan ik niet eens wist dat die nog officieel bestond. Maar die onzekerheid zullen veel mensen uiteraard herkennen.
Daarnaast heb ik mijn geliefde natuurlijk ook al bijna 5 maanden niet meer gezien. Hij is maandag jarig en wordt 30 jaar. Het feit dat we deze mijlpaal niet samen kunnen vieren, breekt mijn hart. En ik merk dat ik deze week een zware week heb. Het gaat allemaal met ups en downs zoals iedereen dat heeft. Maar ik houd zeker goede hoop.
Zo hebben we gister gelukkig het fijne nieuws ontvangen dat Nederland open gaat voor geliefden die langer dan 3 maanden bij elkaar zijn. Helaas is de situatie in Kaapstad nog heel onzeker. Ze zitten op dit moment in een piek en het land en de ambassade zijn nog steeds gesloten. Zolang dat zo is, kunnen we geen toeristenvisum aanvragen en kan Zahier alsnog niet naar Nederland komen. Nu wil KLM wel vanaf augustus elke zondag gaan vliegen van Kaapstad naar Amsterdam en wil het land per september weer open voor toerisme, omdat ze het anders financieel niet gaan overleven. Dus ik hoop dat er snel meer duidelijkheid zal komen vanuit de Zuid Afrikaanse overheid. Ik ben super blij met dit nieuws, maar ik durf nog niks te hopen. Ik houd letterlijk mijn hart vast en durf pas weer adem te halen als we echt groen licht krijgen. Dit om weer een nieuwe teleurstelling te voorkomen. Ik weet ook dat er nou eenmaal onzekerheden in het leven zijn en dat niet alles uit te stippelen en te controleren valt, maar deze onzekerheden zijn er wel eentje van een niveautje next level. Maar de eerste stap is gezet! Ik visualiseer me te pletter en probeer daarnaast geduldig af te wachten en ook daarin te groeien. All challenges accepted!

Eva