Geheimpje

Op 1 januari 2021 lopen Zahier en ik over straat. We zijn net gaan sporten bij een buiten gym plaatsje vlak bij m’n huis. We lopen langs een juwelier en hij zegt ineens uit het niets: “Nou dan moet je binnenkort maar voor een ring gaan kijken”. Ik kijk hem wat verdwaasd aan. Hij zegt dat hij online heeft gekeken en dat meerdere vrienden hem al hebben geholpen, maar dat hij geen idee heeft wat ik mooi vind. Hij weet dat ik niet van verrassingen houd en wil geen flater slaan.
Ik vraag hem of ik dan alleen moet gaan kijken of dat hij dan ook mee zal gaan. “Nee ik ga wel mee dan”, zegt ie. Ik vraag voorzichtig: “Is dit dan het huwelijks aanzoek?” Zo lopend op straat van: “Hé je moet maar eens voor een ring gaan kijken..???” Hij zegt: “Ja je weet toch al langer dat we sowieso gaan trouwen”. “Nou dit is niet echt romantisch, toch?”, zeg ik voorzichtig “Moet je me dan niet nog officieel vragen?” We lachen erom en daarna hebben we het er niet meer over.
Ik zit s’avonds in Kaapstad met mijn pyjama aan in bed en Zahier zit achter zijn laptop. We kijken allebei een serie en zijn een beetje met ons eigen ding bezig. Op een gegeven moment komt hij in bed liggen en begint weer over een ring. “Je hebt me nog steeds niet gevraagd, toch?” zeg ik. Hij kijkt me diep in mijn ogen aan en zegt ineens met glinsterende oogjes en de grootste glimlach ooit: “Would you be my wife?” Ik straal ook meteen van oor tot oor. En zeg volmondig: “Yes”!
En daar in bed in mijn pyjama met de liefde van mijn leven naast me, zijn we ineens verloofd! De hele avond noemen we elkaar “my fiancee” en kunnen onze grijns beiden niet meer van ons gezicht af krijgen.
Die nacht wordt er ingebroken in onze kamer. Gelukkig schrikt Zahier meteen wakker en rent achter de dief aan. Mijn tas wordt mee gegrist met mijn paspoort, portemonnee en huissleutels erin. Even is er heel veel stress, aangezien ik vier dagen later terug naar Nederland zal vliegen. Wat een contrast met een paar uur eerder, toen we zielsgelukkig en niets vermoedend in elkaars armen lagen. Gelukkig worden mijn paspoort en tas met portemonnee en sleutels later teruggevonden. En glijd de stress van de inbraak snel van ons af, terwijl we vrolijk door zweven op onze roze wolk. Hij vraagt of ik het nog even stil wil houden, aangezien we nog geen ring hebben en hij mijn vader eigenlijk ook nog officieel had willen vragen. Een paar dagen later vraag ik hem of ik niet alle romantiek uit hem heb geslagen met mijn Nederlandse nuchterheid. Ik ken hem en als ik wel van verrassingen zou houden, had hij er een heel ding van gemaakt met ring en al erbij. Ik zeg hem dat hij die romantiek niet mag verliezen, aangezien dat hetgeen is, wat me zo in hem aantrekt. En zo besluiten we om onze verloving nog even ons geheimpje te houden…

Eva