Mom blog #11 Zayn is 1

Vandaag is Zayn alweer 1 jaar! De tijd is echt omgevlogen, maar aan de andere kant heb ik alles ook heel bewust meegemaakt. En heb ik elke maand op de 12e stilgestaan bij het feit dat hij weer een maandje ouder was. Vorig jaar was ik nu aan het bevallen. Dat voelt wel echt als eeuwen geleden. Waarschijnlijk omdat het niet de meest prettige ervaring ooit was en omdat er zo ontzettend veel is gebeurd daarna. Ik kijk wel heel positief terug op mijn bevalling, dus geen trauma’s in ieder geval. Aangezien Zayn aan de vroege kant kwam, heel klein was en de bevalling redelijk snel ging had hij de eerste drie maanden een beetje een valse start. Extreme reflux en krampjes. Een koliek baby. Dus veel huilen. Heel veel huilen. Toen kon de tijd me niet snel genoeg gaan. Ik vond het moederschap met al die zorgen niet perse heel leuk. Zo wisselden afspraken met de dokter, de lactatiedeskundige, het consultatie bureau en de osteopaat zich continu af. Ik voelde me onzeker en elke keer kreeg ik te horen, dat hij er overheen moest groeien. Nou, dan duren drie maanden best lang. Gelukkig kwam het inderdaad allemaal goed toen hij drie maanden oud was. Bij 3,5 maanden gingen we naar Kaapstad. Zodat Zayn de andere helft van zijn familie kon ontmoeten. Ik zag best op tegen de lange vlucht en door het personeelstekort op Schiphol, moest ik uiteindelijk met Zayn in mijn armen en Zahier met de wagen en de rest van de spullen, half Schiphol door rennen naar de gate en hadden we bijna onze vlucht gemist. Uiteindelijk viel het vliegen met Zayn best mee, aangezien hij in een reiswiegje paste en nog veel sliep overdag. In Kaapstad at hij z’n eerste hapje en toen we terug kwamen ging hij voor het eerst naar de opvang. Toen kwam er langzaam aan ook weer iets meer tijd vrij voor Zahier en mij om ons weer meer naar buiten te richten en ook af en toe dingen met z’n tweeën te ondernemen.

In de zomer gingen we er veel op uit en konden we leuke dingen doen met Zayn, die ook steeds meer van de wereld meekreeg. En uiteindelijk gingen we aan het eind van het jaar weer naar Kaapstad, wat dit keer een veel grotere uitdaging was, met een baby die vliegen helemaal leuk vindt en enorme FOMO heeft (fear of missing out) en de hele vlucht dus niet wilde slapen.

En zo is hij in dat eerste jaar langzaam uitgegroeid tot een super vrolijk en eigenzinnig jongetje, een lachebekje met een sterke wil. Die, als hij excited is, mij keihard in mijn arm of been bijt, stiekem flirt met mensen op afstand in de supermarkt en met zijn aanstekelijke lach altijd meteen een lach op het gezicht van de ander tovert. En hij is pas 1! Ik kan niet wachten wat zijn volgende levensjaar ons zal brengen!

Eva