Alleen

Ze zeggen altijd: alleen is maar alleen. Alsof dat iets heel zieligs of ergs is. Alsof je het met jezelf, in je eentje niet goed zou kunnen hebben. Er zullen ongetwijfeld mensen zijn die ervoor kiezen om alleen te zijn. Mensen die het heerlijk vinden. Ik ben er daar zelf ook één van. Ik vind het zalig om tijd met mezelf door te brengen. Een beetje aanklooien, mijn to-do lijstje af te werken in een rustig tempo. Geen druk of stress te hoeven voelen van alles wat maar snel snel gedaan moet worden. En het rijk alleen te hebben.
Maar het zal voor sommige mensen ook veilig zijn om alleen te blijven. Dan hoeven ze zich niet open te stellen voor anderen. Ze hoeven niemand dichtbij te laten komen. En kunnen zich verschuilen achter een beeld van wat ze van zichzelf naar buiten brengen. En zo lang niemand dichterbij komt, kunnen ze zich daaraan vasthouden en hoeven ze zich niet kwetsbaar op te stellen en hebben ze de volledige controle.
Hoe erg ik zelf ook geniet van momenten alleen, het heeft ook een keerzijde, als ik te lang alleen ben, ga ik me vervelen. Dan voel ik me onder prikkelt en dan heb ik ook weer input van anderen nodig om het idee te hebben dat ik iets doe, dat ik ergens heen ga, dat ik leef.
Alleen zijn wordt vaak ook met eenzaamheid geassocieerd. Al hebben die twee uiteindelijk niet zo heel veel met elkaar te maken. Eenzaamheid is iets wat je diep van binnen voelt. Je hoeft er niet eens letterlijk alleen voor te zijn. Je kan je hartstikke eenzaam voelen terwijl je omringt bent door anderen. Maar juist omdat je geen aansluiting of connectie vindt of omdat je je niet begrepen voelt, kan je je in een groep toch heel geïsoleerd voelen. En alleen. Een rotgevoel kan ik je vertellen. Toen ik mijn moeder verloor heb ik me lang eenzaam gevoeld. Ik werd omringt door klasgenoten en vriendinnen, maar door wat er met me gebeurde raakte ik de connectie tot hen kwijt. En omdat ik steeds meer in mezelf trok, raakten zij ook de connectie met mij kwijt. Ze begrepen me niet, wat ik hen niet kwalijk kon nemen. Ze hadden immers niet hun moeder verloren. En gelukkig ook maar, dat ze me niet begrepen. Ik zou het niemand gunnen om in mijn schoenen te staan op die leeftijd. Maar door uit de connectie te gaan, voelde ik me in ieder geval minder afgewezen. Ik hoefde niet te proberen om erbij te horen. Ik hoorde er gewoon niet meer bij. Het luchtte ergens ook op. Het was fijner om alleen te zijn. En hoe graag ik onder de mensen ben, ik laad uiteindelijk op door alleen te zijn, wat mij een introvert maakt. En als ik dan weer opgeladen ben, vind ik het heerlijk om weer met anderen te zijn. Maar er zijn ook genoeg mensen die juist opladen als ze met anderen zijn. Mensen die het lastig vinden om alleen te zijn. Soms vraag ik me af of deze mensen zichzelf niet zo leuk vinden. Of dat ze bang zijn om zichzelf tegen te komen als ze alleen zijn. Of dat ze altijd maar prikkels van anderen nodig hebben, om het gevoel te hebben dat ze bestaan. Dat ze denken dat, zodra ze alleen zijn, ze er niet toe doen. Of dat ze alleen bestaan als ze door anderen gehoord worden.
Alleen zijn is een keuze, soms helaas, een gedwongen keuze. Maar eenzaamheid, daar kiest niemand voor. En toch worden we allemaal alleen geboren en gaan we alleen dood. Wat we daartussen doen, mee maken, voelen, daar moeten we uiteindelijk zelf iets van zien te maken. Dat kan niemand anders voor ons doen. Dat kunnen we alleen zelf doen, alleen.

Eva