Mijn avontuur.
26 februari 2020
Alles of niets
9 maart 2020
Het is 05.30 uur in de ochtend en ik word wakker van Zahier die naast me ligt te snurken. Ik ben die nacht al twee keer eerder wakker geworden van zijn gesnurk. Ik snurk zelf ook, dus ik kan het hem niet kwalijk nemen. Zachtjes duw ik tegen hem aan en hij stopt gelukkig. Ik merk dat ik best nodig moet plassen, dus ik ga even naar de wc. Teruglopend naar bed, merk ik dat mijn buik een beetje gek aanvoelt. Ik ga liggen, draai me om en hoop dat ik snel weer in slaap kan vallen, want vandaag is mijn laatste dag in Kaapstad en er staat nog een shoot op de planning. Gelukkig val ik na een half uurtje weer in slaap en uiteindelijk word ik wakker van de wekker die om 08.30 uur gaat. Een vriend van Zahier is fotograaf en Zahier heeft een fotoshoot voor mij bij hem geregeld. Een cadeautje voor mijn verjaardag.
Na vijf minuten sta ik voorzichtig op en merk meteen dat er iets niet helemaal goed zit. Ik voel me misselijk en mijn buik voelt vreemd. Ik heb een zwaar hoofd en de enige gedachte die door mijn hoofd speelt is: ik wil terug naar bed. Ik loop naar de keuken om een koffietje te zetten, wellicht helpt het. Zahier vraagt wat er aan de hand is en ik zeg dat ik me niet goed voel. Hij vraagt of ik de shoot wil cancellen. Ik kan hem in ieder geval niet meer verzetten, want morgen vlieg ik terug naar Nederland. Met mijn hoofd terug op mijn kussen met aanvallen van misselijkheidsgolven, krijg ik het vermoeden dat ik misschien toch wel echt een buikgriep te pakken heb. Zahier zegt dat het vast wel los zal lopen en dat ik gewoon even door de zure appel moet bijten, het is immers zonde om te shoot af te zeggen. Ik ben het met hem eens en besluit te gaan douchen, wellicht helpt dat. Na het douchen voel ik me rillerig en niet snel erna zit ik op de wc. Ik zal je de details besparen, maar wat eruit komt is niet normaal. We stappen in de auto en rijden naar Muizenberg Beach, waar ik ga shooten. Daar aangekomen, vertel ik de fotograaf, videograaf en visagist meteen dat ik ziek ben en er het beste van ga proberen te maken. Ze zijn allemaal heel lief en behulpzaam en we gaan aan de slag. Het waait die dag heel erg, dus we kunnen niet shooten op de oorspronkelijk gekozen locatie. Maar de fotograaf en videograaf gaan meteen op onderzoek uit naar goede locaties terwijl de visagiste me opmaakt. Daarna hijs ik me in de eerste outfit en we lopen naar de locatie. Ik hem me nog nooit zo ziek gevoeld tijdens eens shoot. Als het geen verjaardagscadeautje was geweest, had ik de shoot gecanceld. Ik probeer te doen wat de fotograaf en videograaf vragen, terwijl alles in me schreeuwt dat ik hier niet wil zijn. Het waait en ik heb het koud, want ik heb koorts en er komen steeds golven van misselijkheid omhoog. Ik doe mijn uiterste best, ondanks dat ik een totale onderenergie voel en zo worstel ik me door de shoot heen. Uiteindelijk raken we op elkaar ingespeeld en vinden we plekjes waar we ondanks de heftige wind kunnen fotograferen. En na twee uurtjes shooten zijn we klaar. Zahier, die inmiddels ook ziek is, haalt me op en vertelt dat zijn moeder ook thuis is gekomen van werk en met dezelfde klachten in bed ligt. Thuisgekomen komt alles er aan de voorkant uit. Ik ga in bed liggen en slapen en wonder boven wonder voel ik me in de avond gelukkig een stuk beter. Een opluchting, want morgen moet ik vliegen.
Ik kom veilig aan in Nederland en de dag nadat ik in ben geland, heb ik een shoot voor Picnic op de planning staan. Ik heb al eerder de winter campagne gedraaid en nu draaien we de voorjaarscampagne. Ik heb weer dezelfde kindjes en dit keer een andere man. Als ik ’s ochtends wakker word, zie ik dat het regent. We hebben vandaag voornamelijk buiten opnames, dus ik houd mijn hart vast. We beginnen meteen buiten met het draaien in een lichte miezer. Het is vandaag 3 graden. Ik ben nog geen 36 uur daarvoor vertrokken uit Kaapstad met 32 graden en volle zon. De lichte miezer maakt plaats voor regen en ik en mijn commercial zoon moeten voornamelijk samen fietsen, zonder paraplu. Op een gegeven moment ben ik een verzopen katje met winterhanden en wintertenen, maar ik zet kranig door. Hoe eerder de beelden erop staan, hoe sneller we weer naar binnen kunnen. Gelukkig draaien we het tweede gedeelte van de middag alleen nog maar binnen en uiteindelijk staat alles er goed op! Mijn eerste klus in Nederland zit er alweer op. Ik heb deze week in twee uitzonderlijke situaties moeten presteren en ik heb gemerkt dat mijn hoofd sterk genoeg was om mijn lichaam erdoorheen te slepen. Gelukkig heb ik de komende dagen tijd om een beetje bij te komen. Maar het resultaat mag er zijn en ik ben best trots op mezelf, al zeg ik zelf!
Eva