De onbevangenheid van een kind

Vorige week ben ik gestart met de muzikale regie van de groep 8 musical op een hele leuke montessori school, waar ik dit jaar mijn 10 jarig jubileum vier! Het eerste jaar na mijn bachelor muziektheater werd ik benaderd voor dit project via het Jeugd Theaterhuis Zuid-Holland, waar ik toen lesgaf. De eerste 7/8 jaar deed ik dit met twee hele leuke collega’s, waarbij we al snel als team helemaal op elkaar ingespeeld waren en er naast een hele fijne samenwerking ook een vriendschap ontstond. Na acht jaar waren zij meerdere baby’s verder en kregen ze beiden een “grote mensenbaan” waardoor de samenwerking aan dit project helaas niet meer mogelijk was. We hadden eigenlijk een pact gesloten om niet zonder elkaar verder te gaan, maar toen ik vorig jaar weer voor het project werd benaderd, kon ik gewoon simpelweg geen nee zeggen. De school was in mijn hart gaan zitten. Gelukkig kreeg ik twee hele leuke nieuwe collega’s en startten we vorig jaar met een nieuw, fris team. En ook dit jaar zijn we, ondanks wat hobbels op de weg, weer van de partij! En wat is het een feestje om weer op school te mogen zijn. Het was lang onzeker, in deze tijd, hoe dit project een invulling zou krijgen. Gelukkig vond de directrice van de school het de grootste noodzaak om de musical door te laten gaan, in wat voor vorm dan ook. En sinds vorige week staan we dan ook weer gewoon op school! Wel in een aangepaste versie dit jaar, dus op gepaste afstand van de leerlingen en twee voorstellingen met de helft van de klassen in plaats van één voorstelling met alle groepen. Zodat ook alle ouders begin juli kunnen komen kijken, maar we’ve made it!
Na zo lang thuis gezeten te hebben en niet te hebben gezongen, ben ik zo blij dat ik me weer even mag onderdompelen met theater. Dat we weer even met z’n allen lekker aan het zingen zijn, dat we aan het creëren zijn en dat er straks weer een voorstelling staat.
Elk jaar opnieuw voel ik altijd weer even die eerste struggle bij de leerlingen als ze moeten gaan zingen. Zingen is ook gewoon heel spannend! En niet elk kind heeft er meteen feeling mee. Maar ik weet ook dat er elk jaar een punt komt, dat iedereen om is en dat ze met z’n allen luidkeels uit volle borst staan te zingen en te dansen tijdens de musical! Zelfs alle “stoere” jongens, die in het begin niet wilden. En dat dat een ontzettende ontlading met zich meebrengt. Het is zo belangrijk om zo’n schoolperiode goed af te sluiten met z’n allen en het is elk jaar een cadeau dat ik dat met deze kinderen mag doen.
Ik weet nog uit mijn eigen basisschool periode dat er uiteindelijk geen budget was om iemand in te huren voor een musical en dat we zelf “toneelstukjes” moesten maken. Uiteraard ging ik daar vol voor en bedacht ik iets leuks, maar het was ook een grote teleurstelling zo aan het eind van zo’n mooie lagere schoolperiode.
En als ik dan zo op school met deze kinderen sta te repeteren en ze volluit zie zingen helemaal opgeslokt door het lied wat we instuderen en zo onbevangen en vol passie, niet doorhebbende dat ik of iemand naar ze kijkt, dan besef ik me weer hoe belangrijk theater is. Hoe belangrijk het is jezelf uit te kunnen drukken, om expressief te kunnen zijn, om nog zo onbevangen te kunnen en mogen zijn.
Uiteraard zijn ze niet altijd allemaal de hele dag lief en ik plak ze zo nu en dan graag achter het behang, maar als ik die onbegrensde onbevangenheid zie, dan geniet ik intens van m’n vak!

Eva