Einzelgänger

Deze week had ik het met een vriendin over onze kindertijd en pubertijd. Dingen die nu niet meer zo niet relevant lijken, maar toen ons leven beheersten. Eigenlijk mijn hele jeugd ben ik onderdeel van vriendengroepjes geweest. En ook tijdens mijn studie zorgden de omstandigheden ervoor dat ik wederom in een groepje terecht kwam. Aan de ene kant is zo’n groepje heel veilig, want je bent altijd met elkaar. Aan de andere kant vond ik onderdeel van een groepje zijn altijd een lastig en ingewikkeld iets. Op de basisschool begonnen een paar vriendinnen uit mijn groepje een meisje te pesten die een paar klassen lager zat. Ik wilde niet meedoen aan het pesten en hield me afzijdig, maar ik durfde ook niet op te staan en te zeggen dat ik niet mee wilde doen aan het pesten. Uiteindelijk werd het hele groepje aangesproken op het pestgedrag en kon ik alleen maar hopen dat het meisje er geen hele heftige traumatische ervaringen aan over heeft gehouden.
Op de middelbare school kwam ik na een jaar in een nieuwe klas en daar zat ik ook in een groepje. Halverwege dat jaar besloten de andere drie om mij buiten te gaan sluiten. Ik heb eigenlijk nog steeds geen idee waarom. Ik heb me het jaar erna weer naar een andere klas laten verplaatsen, zodat ik er geen last meer van had. In mijn ervaring zijn vriendengroepjes altijd gedoe. Daarnaast kwam ik steeds door omstandigheden in een groepje terecht, maar ik wilde ook met andere kinderen omgaan. Ik wilde omgaan met wie ik wilde en dat kon zomaar elke week weer iemand anders zijn. Zo heb ik uiteindelijk veel groepjes achter me gelaten, die nu zelfs nog samen zijn. Ik deed dat niet bewust, maar ik ontmoette weer nieuwe mensen en ik liet het gemakkelijk los. Ik ben eigenlijk altijd een beetje een einzelgänger geweest omdat ik me daar het meest comfortabel in voelde. En nog steeds. De meeste vriendschappen die ik vandaag de dag heb, zijn één op één vriendschappen. Ik vind het ook het leukst om met twee of maximaal drie mensen af te spreken.
Wat ik vandaag de dag ook merk is dat mensen heel gemakkelijk met sociale afspraken omgaan. Ze zeggen gemakkelijk af of plannen heel ver vooruit en als het moment daar is, komt het eigenlijk niet goed uit en zeggen ze alsnog af. Ik ben zelf iemand die zich aan zijn afspraken houd. Als ik een afspraak heb staan, heb ik hem staan. In dat opzicht ben ik een trouwe hond. Tuurlijk kan er bij mij ook wel eens iets tussenkomen, maar ik zat dat altijd op tijd laten weten en proberen een nieuwe afspraak te plannen.
Maar ik merk dat ik dat vandaag de andere dag in andere mensen mis. Zeker niet in iedereen. Ze zeggen niet voor niets dat je je echte vrienden op één hand kan tellen. En er zitten zeker hele fijne, betrouwbare vrienden op die ene hand. Maar omdat ik graag met veel mensen omga en me niet laten binden tot een select clubje, maak ik dit misschien júíst mee. Wellicht komt het ook door het hele FOMO (fear of missing out) gebeuren en zijn mensen altijd op zoek naar nog leukere dingen om te doen. Of “leukere, coolere” mensen om mee te chillen. En ik merk dat ik dan soms verlang naar de tijd dat je je vriendje belde met de vaste huistelefoon om een afspraak te maken voor het weekend om samen te spelen. Zonder dat er social media bestond en iedereen altijd maar op zoek is naar nog leukere, hippere, toffere activiteiten of mensen. De tijd waarin mensen misschien is loyaler naar elkaar en hun afspraken waren. Wellicht is dit een tijdsding en zal het tij binnenkort keren en brengt de levenscyclus ons weer op hetzelfde punt en is de cirkel rond. En gaan we terug naar een tijd waarin we elkaar bellen om af te spreken zonder bang te zijn dat we elders iets interessanters laten lopen.

Eva