Hello you fool

Hoe komt het toch dat we onszelf in deze maatschappij zo voor de gek houden? Waarom streven we allemaal naar het perfecte leven, het perfecte plaatje. Altans voor de buitenkant het perfecte leven en het perfecte plaatje. Terwijl er aan de binnenkant vaak een imperfectie zit, die net zo mooi is. Maar waarom schamen we ons ervoor? Altans, ik denk dat we ons ervoor schamen. Want we laten deze kant van onszelf niet graag zien. We voelen ons kwetsbaar, misschien wel te kwetsbaar om deze kant te laten zien. Ik snap het ergens ook wel. Waarom zou ik mijn onzekerheden met de buitenwereld delen? Mezelf in al mijn kwetsbaarheid blootstellen aan de meningen van andere mensen. Mensen die daar waarschijnlijk van alles van gaan vinden. Positief of negatief.
Maar aan de andere kant, door het niet doen, houden we met elkaar dit perfecte plaatje in stand. En voelen we ons diep ongelukkig en mislukt als we niet naar deze maatstaven van perfectie kunnen leven en daaraan kunnen voldoen. Maar maakt deze imperfectie ons juist niet meer mens? En een stuk interessanter. Omdat we een verhaal te vertellen hebben, een ervaring te delen. Een ervaring die wellicht is mislukt, maar die ons iets heeft geleerd en ons dáárom een rijker mens maakt. En dus wellicht ook interessanter. Gaat het niet juíst om de ervaring en niet om alleen het slagen ervan. Het proberen. En het nog een keer proberen en nog een keer. Het vallen en dan weer opstaan. Als we dat vallen nu eens vaker zouden delen met elkaar, dan is het opnieuw opstaan samen ook zoveel leuker 🙂 

Eva