Ik ben in rouw

Nu we van de eerste schok bekomen zijn en allemaal zeer corona proef door het leven gaan, merk ik dat naast al het medische en technische, hoe-houd-ik-op-de-juiste-manier-afstand, nieuws ook weer meer aandacht komt voor muziek en theater. En dan vooral het gemis daaraan. En nu merk ik ook ineens in mezelf hoe erg ik het mis. Om te spelen en te zingen. In je eentje thuis zingen of een scène opnemen voor de camera is echt iets totaal anders dan op een toneel of in een concertzaal staan met een live publiek. Waarin je een bepaalde sfeer kan creëren en iets geeft aan een publiek, er interactie ontstaat en het publiek iets ontvangt. En dan uiteindelijk ook weer terug geeft aan jou als speler. Nu ik wat rustiger ben geworden en ik minder afleiding heb, merk ik, ik ben in rouw. Ik ben intens verdrietig. Ik kan hetgeen wat ik zo graag doe, en zovelen met mij, niet meer uitoefenen. En ik weet ook, er komt een tijd, dat dit, wellicht volgens nieuwe maatregelen, wel weer kan. Maar zolang dat nog niet gaat, merk ik dat ik door alle fases van afscheid heen ga. Het afscheid van mijn leven zoals het was. Het afstand moeten doen van m’n passie. Hetgeen wat me van binnen blij maakt, hetgeen wat me heelt als ik verdrietig ben. Hetgeen waar ik naartoe kan gaan als ik het allemaal even niet meer zie zitten. Hetgeen wat me afleiding bied, hetgeen wat mij maakt wie ik ben. Hetgeen wat mij met anderen verbind. Muziek en theater verbind ons mensen en ik ben bang dat als deze crisis te lang gaat duren, er straks geen mogelijkheden meer zijn voor muziek en theater simpelweg omdat het geld er niet meer is. Wij zijn uiteindelijk toch een secundaire uitgave voor zowel bedrijven als particulieren. En ik begrijp ook wel dat in de eerste levensbehoeften eerst moet worden voorzien. Maar voor mij, en velen met mij, is theater en muziek een eerste levensbehoefte! We kwámen al voor een prikkie opdagen puur omdat het onze ziel en zaligheid is. Er wáren al niet zoveel subsidies meer de afgelopen jaren. We hadden het eigenlijk al zwaar te verduren.
Gelukkig ontstaan er ook heel veel mooie, creatieve initiatieven waarin mensen mooie video’s maken thuis of live streamen en buiten in de kou staan te zingen bij allemaal zorginstellingen en bejaardentehuizen. We zijn creatief en dat zullen we ook blijven. We vinden een nieuwe weg, een nieuwe manier. Die hopelijk van tijdelijke aard is. Want een verbinding op afstand is uiteindelijk echt anders dan een verbinding van dichtbij. Een verbinding waarbij een kleine aanraking, een blik, het opsnuiven van een geur, een één op één momentje een beleving an zich is.
Gelukkig mocht ik zelf afgelopen week ook weer even opgepaste afstand aan de slag als actrice, wat ontzettend fijn was! Het was even heel gek, maar eigenlijk ook meteen weer heel normaal. En ik merkte dat alles in mezelf weer ging stromen. Ik kreeg weer ideeën en mijn creativiteit werd meteen weer aangeboord. Alsof ik ziek was en eindelijk mijn medicijnen kreeg. Zolang we die afstand allemaal moeten bewaren, hoop ik dat we doorgaan met onze creativiteit. Zodat we in verbinding kunnen bijven met anderen, maar ook met onszelf. Met wie we zijn. En ook al voelt dat soms wat onnatuurlijk of geforceerd, op die manier blijven we wel in beweging. Staan we niet stil en kijken we vooruit. Zo kwam ik ook op het idee om deze wekelijkse blog voorstaan ook in een wekelijkse podcast uit te brengen. Om zo ook weer een ander publiek aan te kunnen spreken. Een beetje bezigheidstherapie, een nieuwe uitdaging en een lange adem. We komen er wel.

Eva