My arms are open

Vandaag is de laatste dag dat ik in Nederland ben. Morgen vlieg ik naar Kaapstad waar ik 2 maanden zal verblijven en waar ik hopelijk heel veel mooie en nieuwe ervaringen ga opdoen. Ik hoor het liedje “Unwritten” van Natascha Bedingfield op de radio wat totaal de lading van mijn algehele status dekt en uiteraard zing ik luidkeels mee. Ik voel me super excited omdat mijn avontuur bijna gaat beginnen. Maar ik voel me ook gestresst en melancholisch, zoals ik me altijd voel als ik op reis ga. Ik vind afscheid nemen erg lastig. Ik denk dat ik dit van mijn vader heb geërfd, want die heeft besloten om maar helemaal geen afscheid van mij te nemen, omdat hij dat te lastig vind. I can’t blame him…Afscheid nemen van personen, maar ook van een plek blijft een moeilijk iets. Ik woon namelijk in een super fijn appartement in het centrum van Rotterdam waar ik me altijd heel erg fijn voel. Mijn bank staat niet voor een tv, maar voor een enorm raam waar ik doorheen kijk naar buiten. Zodat ik elk moment van de dag op die bank uit het raam kan kijken. En dat doe ik dan ook graag. Ook nu zit ik op mijn bank en besef me dat ik de komende tijd dit vertrouwde uitzicht zal moeten missen. Daar komt gelukkig wel een prachtig zonnig uitzicht voor in de plaats met een prachtig bergachtig landschap, waar ik hopelijk ook mijn bank voor een raam kan plaatsen. Een uitzicht waar ik waarschijnlijk nóg veel blijer van zal worden. Maar nu neem ik eerst afscheid. Misschien vind ik afscheid nemen lastig, omdat ik al op jonge leeftijd heb geleerd dat dit iets is wat je bewust moet doen. Het kan je namelijk maar zo gebeuren dat je te laat bent en afscheid nemen niet meer mogelijk is. En daarom sta ik altijd even stil en geef mezelf ruimte om even een lekker potje te janken en te beseffen hoe fijn ik het hier heb en wat een fijn leven ik heb. Maar soms is het tijd om te springen en het erop te wagen. Jezelf te verrassen en te verrijken met nieuwe ervaringen. En ik voel dat dit het moment is! En dat ik al op het randje sta om straks de diepte in te springen en te kijken waar ik zal (be)landen. Ik vind dit doodeng maar aan de andere kant voel ik me sterk en krachtig. Ik ga dit doen. Ik spring..met open armen. En zing nog even luidkeels mee met de woorden van Natascha:

Drench yourself in words unspoken
Live your life with arms wide open
Today is where your book begins
The rest is still unwritten…

Eva