Netwerken kost tijd..

Ik ben al twee dagen aan het nadenken over hoe ik deze blog wil schrijven. Normaal gesproken heb ik daar geen problemen mee, maar ik wil dit keer zorgvuldig omgaan met mijn woorden. Ik ben nu anderhalve week in Kaapstad en ik ben lekker aan het genieten in het samenzijn met mijn vriend. We sporten elke dag en doen leuke dingen. We hebben het heel fijn samen. Ik ben hier ook met een ander doel naartoe gekomen voor tweeënhalve maand: werken. Ook om te kijken of het mogelijk is voor mij en Zahier om gedeeltelijk in Kaapstad te zijn en gedeeltelijk in Nederland. Maar iets opbouwen aan de andere kant van de wereld en iets onderhouden in Nederland is nog niet zo gemakkelijk, ben ik achter gekomen.
Vorige week heb ik één casting gehad en daarna heb ik er niks meer van gehoord. Het is hier dus rustig op het moment. Ik ben hier ook om uit te zoeken hoe het eraan toe gaat in de theater scene. Vorige week heb ik koffie gedronken met Emile, een jongen die hier op dit moment in Kinky Boots speelt. Ik had zijn contact gekregen van Britt, een studie genootjes van Codarts. Hij kon me vertellen hoe de theaterwereld hier in Zuid-Afrika een beetje werkt. En het is net als in Nederland een hele kleine scene, een ons kent ons verhaal dus. Ook vertelde hij wat hij hier verdient. We weten allemaal dat je niet rijk wordt van werken binnen de theater sector en dat het echt je passie moet zijn als je keer op keer weer moet auditeren en jezelf moet laten zien, laat staan alle afwijzingen die daarmee gepaard gaan. Het is een harde wereld en je moet het echt willen anders gaat het niet werken. Ik hou van theater, het is mijn passie! Het is ook niet mijn doel om er rijk mee te worden, maar toen ik hoorde wat je hier gemiddeld per week verdient met het spelen van zeven shows, schrok ik. Ik begreep van hem dat hij flink heeft onderhandeld en zijn salaris omhoog heeft weten te brengen naar 210 euro per week. Toen schrok ik wel even. Uiteraard is het leven in Europa duurder en heb je meer geld nodig om je vaste lasten te betalen, maar ook hier is niet alles super goedkoop. En is deze verdienste voor al dat harde werken slechts een peulen schil.
Hij gaf me een contact van een theater agentschap waarmee ik gister koffie heb gedronken. Ze vertelde me dat alle audities voor dit seizoen al zijn geweest. Maar dat mijn CV sterk genoeg is en dat ze me zeker wil helpen en representeren in de contract onderhandelingen, mocht ik voor iets auditeren in de toekomst. Ik vroeg haar hoe het hier zit met de acteurs agentschappen. Ook deze niche is klein en vaak worden dezelfde acteurs naar voren geschoven voor castings van films en series. Daarnaast moet je accentloos Brits of Amerikaans kunnen spreken. Dus daar is wel nog wat werk aan de winkel voor mij. Ik zou me daar dus wel bij kunnen aanmelden maar dan zou ik waarschijnlijk alleen in aanmerking komen als ze een Nederlands sprekende actrice nodig hebben, of ik zou het in het Afrikaans nog kunnen proberen. Daarnaast verschaft zo’n agentschap geen werk visum zoals mijn modellenbureau dat wel doet. Ze vertelde me dat je het hier ook echt van je netwerk moet hebben, eigenlijk net zoals in Nederland, eigenlijk zoals overal. Dus dat ik naar elke voorstelling moet gaan, met iedereen daar moet praten en op die manier een opening zou moeten vinden.
Het gesprek met haar was heel verhelderend en ik ben heel blij dat ze me zoveel heeft kunnen vertellen, zodat ik nu iets beter weet hoe het hier werkt allemaal. Maar ik merk ook dat het me verward. Ga ik de komende twee maanden al mijn effort steken in het opbouwen van een netwerk hier? Terwijl ik over twee maanden terug ga naar Nederland, waar ik een heel netwerk heb opgebouwd de afgelopen tien jaar en waar ik uiteindelijk ook met Zahier zal gaan wonen?

Eva