Wat als we straks niks meer mogen..

Ik maak me zorgen om de persconferentie die morgen zal plaatsvinden. Ik lees allemaal zeer verontrustend nieuws. Op straat zie ik eigenlijk weinig verschil met eerder. Het enige verschil is dat ik iets meer mondkapjes zie. Er spookt constant een stemmetje door mijn hoofd met: wat als we straks niks meer mogen? Ik denk dat ik een tweede lock down mentaal gezien niet aan kan. Ook als ik zie wat er de afgelopen twee weken ook weer met de theaters is gebeurd. Gelukkig hebben veel theaters vrijstelling gekregen en mogen er toch weer meer dan 30 mensen naar een voorstelling komen kijken. Maar ik vraag me af hoe lang dit nog mag en daar breekt mijn amper gelijmde hart alweer..Ook las ik ergens dat dit corona gebeuren nog minstens anderhalf jaar gaat duren. Dat zou betekenen dat we halverwege 2022 weer een “normale” samenleving zouden hebben. Als ik daar aan denk heeft het niet eens zin om nu de stukjes van mijn hart bijeen te rapen.
Zolang ik me kan herinneren hebben we griepvirussen in de herfst en winter en zijn we als mensen heel gevoelig voor de seizoenswisselingen. Logisch ook dat we in een tweede golf terecht zijn gekomen, dat doen we immers elk jaar met een griepvirus wat is gemuteerd. Maar toch valt deze tweede golf me zwaar. Alles wat zo onzeker was, begon langzaam aan toch weer een beetje vorm te krijgen en eigenlijk voordat ik er wat mee kon en mocht, ging de knip er weer op. En is het opnieuw afwachten wanneer (theater)projecten, die liggen te wachten, weer ooit door mogen gaan.
Ik zag een mooi initiatief van onder andere de directeur van Ahoy om evenementen in een nieuwe vorm te creëren. Ik hoop ontzettend dat dit goedgekeurd wordt. Dit moet worden goedgekeurd. Hoe gaan we überhaupt een tweede lock down in deze regen en kou overleven als er niks meer aan entertainment is. Als we niet die ene fijne film of dat mooie theaterstuk kunnen kijken om onszelf wat afleiding te gunnen van dit alles. Nu kunnen we niet meer massaal met z’n allen van het heerlijke weer gaan genieten als we straks niks meer mogen. Nu zitten we vastgekluisterd aan ons huis. En kunnen we enkel van regenbui naar regenbui leven.
Ik begrijp zeer zeker dat deze maatregelen nodig zijn om het snelle stijgende aantal besmettingen terug te brengen, maar leuk is anders.
Daarnaast hoop ik dat de lange-afstands-relatie regeling blijft gelden, in ieder geval tot Zahier hier over 3 weken is. Een tweede lock down, in mijn eentje thuis op de bank, gaat anders een hele bittere en zware pil worden.
Sorry jongens, iets positiefs schrijven, lukt me vandaag niet. Het blijft vandaag even bij dat vervelende, zeurende stemmetje: Wat als we straks niks meer mogen?

Eva