Zeur niet!

“Als je moe bent, als je oud bent, als je rillerig en miezerig en koud bent….Maar zeur niet, zeur niet, zeur niet!”

Wij Nederlanders hebben de neiging om altijd te zeuren. In onze ogen is het nooit goed. Als het warm is, is het te warm, als het koud is, is het weer te koud. Als het regent, regent het ineens altijd. We lijken altijd op zoek te zijn naar hetgeen wat er niet is. Het omgekeerde van wat op dat moment wel is. Ik doe daar uiteraard zelf ook aan mee, als typische Nederlander. Maar ik vraag me af: is dit wel iets typisch Nederlands of is het iets wereldwijds, zeuren?
En zeuren wij omdat we echt ongelukkig zijn of zeuren we om het zeuren. Om iets te vertellen te hebben. Wellicht is zeuren iets dat ons verbind. Wat de samenhorigheid tussen Nederlanders vergroot. Wat het “wij gevoel” creëert. Dan is zeuren eigenlijk alleen maar een middel om meer nader tot elkaar te komen.
Maar als het ons nader tot elkaar brengt, waarom is het dan nooit goed? En zijn we eigenlijk nooit verzadigd? Ik had het daar ook met een vriendin over. Als we iets hebben bereikt, zijn we in het begin blij. Maar als snel willen we meer. We willen nog meer bereiken. Het lijkt nooit genoeg te zijn. Waarom kunnen wij mensen niet tevreden zijn met wat we hebben? En waarom willen we altijd meer. Waarom kwellen we onszelf omdat we nooit genoeg hebben. Dat verklaart wel waarom er altijd iets te zeuren is. Als het nooit goed is, heb je altijd iets om ontevreden over te zijn. Ergens snap ik het ook wel. Als we altijd maar tevreden zijn, dan zouden we snel uitgepraat zijn. Immers alles gaat namelijk helemaal goed en naar wens. Het is veel interessanter om te praten over wat niet goed gaat. Dit geeft ons veel meer stof tot nadenken. Blijkbaar hebben we het dus nodig om te zeuren. Toch vind ik ons Nederlanders verwent. We hebben allemaal onderdak, een baan, eten en kunnen daarnaast zelfs nog genieten van theater, film, vakanties, dure apparatuur en allerlei materialistische zaken. Misschien is dat wel ons probleem. Er zijn te veel keuzes, te veel opties, te veel mogelijkheden. We overprikkelen onszelf met keuzes en zijn daarna geneigd om erover te zeuren. Ik geef toe, af en toe een potje lekker zeuren is best fijn toch? Het lucht op. Maar het is onnodig. Als we nou onszelf, op het moment dat er zeurende gedachten opkomen, tegenhouden en iets benoemen waar we heel blij en dankbaar voor zijn. Wellicht worden we dan positievere mensen. En komt van omdenken minder zeuren en van minder zeuren meer blijheid en geluk. Of zouden we dan onze Nederlandse identiteit verliezen? Er zijn niet voor niets zoveel Nederlandse liedjes geschreven over zeuren. Zijn wij dan echt nou eenmaal een “zeurmaatschappij”? En moet ik me daar dan maar gewoon bij neerleggen en niet zo zeuren?

Eva