Afscheid

Een goede vriendin van me vroeg me gister: waarom schrijf je geen blog over afscheid? Ik vond dat eigenlijk meteen heel mooi, maar kreeg daarnaast ook een brok in mijn keel bij de gedachte. Ik neem niet graag afscheid. Helemaal niet als het afscheid niet mijn eigen keuze is. Onlangs heb ik afscheid moeten nemen van iemand die me zeer dierbaar is en dat doet verschrikkelijk pijn. Ze zeggen dan dat dat echt minder wordt en dat je door alle fases van rouw heen moet. En ik weet uit ervaring dat dat ook echt zo is. En dat dat tijd kost. Veel tijd vaak. En acceptatie.

Ze vroeg me of het normaal was waar ze doorheen gaat en of ze het goed doet. En ik kon haar maar één antwoord geven: Je doet het goed. Er zijn geen regels over hoe je moet rouwen. En iedereen doet het op zijn eigen tijd en eigen manier. En soms denk je dat je al een heel eind op weg bent, en dan val je ineens weer terug en blijkt de wond toch dieper te zijn, of is hij toch weer een beetje open gescheurd, of bleek hij er tóch nog te zitten. Ik weet uit ervaring dat je daar soms heel erg van kan schrikken en dat het je zo kan overvallen. Maar het heeft ook iets moois, want je voelt iets, je geeft om iets of iemand. Zodanig dat het een groot gemis is, nu hetgeen er niet meer is.

Zo werd ik laatst zelf ook overvallen en voelde een intens gemis, iets wat zo diep in me verstopt zit, dat het er maar heel soms echt uit komt. En als het er dan is, dan is het allesomvattend. Er bestaat op dat moment niets anders dan die pijn en het gemis. En dat is confronterend. Gaat gemis ooit echt over, of zal het altijd in je blijven zitten? Is het iets wat je uiteindelijk loslaat, of kan je niet anders dan het bij je houden. En als je het los zou proberen te laten, laat je dan ook die persoon los? Die persoon die zo diep in je hart zit. Die wil je toch ook niet loslaten. Of zou je door je verdiet los te laten, de ander kunnen bevrijden? En is dat wat ‘Let them be and set them free’ uiteindelijk betekent…

Eva