Ik spring! En nu…?
6 november 2018
De laatste tijd wordt me steeds gevraagd: schrijf jij nog wel eens? Of: wanneer ga je weer schrijven? Waarop ik denk: Nee eigenlijk niet en me vervolgens afvraag, waarom eigenlijk niet? Ik kon die vraag in eerste instantie heel goed beantwoorden: Ik ben geen voorstelling aan het schrijven. Want die moet ik dan zelf gaan verkopen en daar wil ik me dan niet mee bezig houden want dat kost heel veel tijd en energie en ik wil gewoon spelen! Klaar, helder. Dacht ik. Maar de vraag waarom schrijf ik niet, bleef in mijn hoofd hangen. En bleef me eigenlijk een beetje lastig vallen. Passeerde steeds even, tussen mijn andere gedachten door. Ik kan namelijk ook schrijven voor mezelf. Gewoon, omdat het kan. En nu ik schrijf, voel ik hoe fijn dit is. Hoe fijn het is om alle gedachten die in m’n hoofd zitten, ruimte te geven. En ze één voor één te laten passeren, er iets van te vinden, of niet, ze te laten zijn en ze vervolgens te ordenen en vrij te laten, op papier. Of in dit geval in Word op m’n laptop. En dan fladderen al deze gedachten m’n hoofd uit en zetten aan tot weer nieuwe gedachten. En ineens word ik heel enthousiast. Ik voel iets opborrelen, iets creatiefs, iets wat ik al een tijd niet heb gevoeld. En ik merk dat ik dat wil delen met de wereld. Gewoon, omdat het kan. Ik wil delen. En al leest niemand dit, dan nog ben ik blij. Want ik creëer. Ik maak iets en breng het de wereld in. En dat is genoeg. Ik wil de mensen die me deze vraag stelden dus bedanken. En ik spring gewoon!
Eva