Het luchtledige

Nog half werkend ben ik afgelopen donderdag het vliegtuig in gestapt naar Kaapstad. Ik werd letterlijk vanaf een presenteerklus naar Schiphol gebracht en ben daar eigenlijk totaal oververmoeid het vliegtuig in gestapt. Achteraf misschien niet de meest verstandige beslissing in mijn leven, maar I love my job, so what can I do 🙂 Ik vloog eerst naar Londen en daar stapte ik over op het vliegtuig naar Kaapstad. Ik vertrok op zo’n typisch winterse dag, waarin het de hele dag regent en het amper echt licht wordt. Na 5 minuten vliegen waren we bóven deze grijze wolken en zag ik een prachtige, oranje, volle zon die op het inmiddels witte wolkendek scheen. En ik besefte me dat ik deze zon al minstens 3 maanden niet meer had gezien. Ik werd echt een beetje warm van binnen door al deze schoonheid. Daarna stapte ik over en begon de lange nachtvlucht naar Kaapstad. Ik zette mijn telefoon uit. Kreeg geen prikkels meer van buitenaf. Ik kwam letterlijk even tot mezelf. En ineens begon ik me te beseffen wat ik de afgelopen vier maanden heb meegemaakt en waarom ik tot de beslissing kwam om eindelijk dit avontuur aan te gaan. En dat raakte me ineens heel erg. Door letterlijk in het luchtledige te gaan, en afstand te creëren kon ik terugkijken. Echt terugkijken. En dingen beseffen. Dingen die ik in mijn hoofd echt wel wist, maar nooit de tijd voor heb gehad om bij stil te staan. Of misschien mezelf niet heb toegestaan om er echt bij stil te staan. En dat was daarboven in de lucht ineens heel confronterend. Het voelde alsof ik, door weg te gaan, een hoofdstuk nog een keer afsloot, maar dit keer voorgoed. Wat afstand, tijd en ruimte wel niet met je kunnen doen, bizar toch? De dingen kregen ineens vanaf die hoogte een heel ander perspectief, letterlijk en figuurlijk. Ik had een soort overview en kon met afstand naar alles kijken. Het geluk maar ook de pijn voelen van dingen. Dus zat ik daar in het vliegtuig, bij het raam, in een hoekje stiekem een lekker potje te janken. Maar dat was ook even heel goed en fijn. En blijkbaar moest het even gebeuren en er zijn. Toen het vliegtuig in de ochtend over Zuid Afrika vloog, ik het prachtige landschap en de fijne zon zag, en het vliegtuig uiteindelijk de bodem raakte, was dat gevoel verdwenen. Ik was er klaar voor om hier met een frisse blik en verse start in het diepe te springen. En ik kan je vertellen het leven hier bevalt me zeer goed!

Eva