Ik spring! En nu…?

Zodra mijn eerste blog af is ben ik super excited. Ik heb het er met mensen over, want ik vind het ook super spannend om hem online te zetten. De dag nadat ik hem heb geschreven, voelt het ineens als een heel stom idee. Daarom lees ik mijn blog voor aan een aantal mensen en krijg feedback van hen. Ze zijn benieuwd waar mijn volgende blog over zal gaan. En ik kan alleen maar denken: Nou..ik dus ook! Maar ergens triggert me dat ook. Niet weten wat ik op papier ga zetten. En de uitdaging om dat wekelijks te doen. Als ik erover nadenk doe ik eigenlijk wekelijks dingen die ik nog nooit gedaan heb en kom ik wekelijks op plekken waar ik nog nooit ben geweest. En dat dóé ik ook gewoon. Zonder erover na te denken. Ik daag mezelf continu uit. Dus waarom is dit dan ineens heel eng. En slaat de twijfel toe en voel ik me ineens een heel klein meisje met veel te grote dromen. Terwijl ik juist altijd heb geleerd: Droom groot!
En dan herinner ik mezelf weer aan het feit waarom ik dit doe. Ik liep vast. Ik voelde me creatief dood. Elk jaar beland ik weer op hetzelfde punt: het moment waarop ik me niet (meer) geprikkeld voel. Ik hunker naar nieuwe prikkels.
Herken je dat? Dat je constant een nieuwe uitdaging nodig hebt omdat je je snel verveelt? Aan de ene kant denk ik dat dat een hele goede eigenschap is, omdat die je uitdaagt om je verder te ontwikkelen. Aan de andere kant voelt het ook verwent. Er zijn namelijk genoeg mensen die genoegen nemen met een kantoor baan van 9 tot 5, een vaste sport- of hobby avond hebben in de week, een wasje doen in het weekend en vrienden ontmoeten in de kroeg en daar écht content mee zijn. En dan vraag ik me soms af. Wat is er mis met mij? Waarom kan ik geen genoegen nemen met deze dingen en waarom hunker ik altijd naar meer. En wat is dan dat meer en waarom ben ik onverzadigbaar. En dan schrijf ik, ondanks dat ik het dus heel spannend vind, weer een blog en plaats deze online. Dan heb ik mezelf voor deze week in ieder geval weer uitgedaagd.

Eva