What the F*ck

Soms zijn er momenten in je leven dat je denkt: What the fuck ben ik aan het doen. Zo’n moment heb ik regelmatig. Ik ben nu een maand in Kaapstad en het is vandaag een hele warme dag. Ik heb mijn workout voor vandaag al gedaan en heb geen castings. Het lijkt ook daarin even heel rustig te zijn. Het is nog te warm hier om mijn kont goed te kunnen keren en ik vraag me echt af: Wat doe ik hier? Ik voel me even totaal verdwaald in dit geheel. Ik weet dat ik in een heel mooi, warm land ben en dat het in Nederland volop winter is en dat ik echt niks te klagen heb, maar ik voel hem gewoon echt even niet. Ik voel me alleen, niet succesvol en vooral oververhit. Maar It is all part of Life I guess…
(Daarnaast voel ik me verwent als ik kijk naar hoeveel armoede er hier is en ik me zorgen maak over deze onzinnigheid. Ik weet dat ik het heel goed heb en alle mogelijkheden en kansen krijg, dat terzijde.)
Dus zeg ik tegen mezelf: adem in, adem uit. Jank een potje en zet je schouders er weer onder. Maar dat lijkt op een dag als vandaag gewoon niet te gaan. Ik blijf maar denken: What the fuck ben ik met mijn leven aan het doen. Wie ben ik eigenlijk? En definieer ik mezelf, wie ik ben, alleen maar door wat ik doe? Betekent dit dat als ik niks doe, ik dan niemand ben? Als ik daaraan denk voel ik me nog meer mislukt en in al deze misère lach ik mezelf ook een beetje uit. Ik ben toch wel degelijk iemand als ik niks doe? Toch? Vraag ik mezelf twijfelend af. Of ben ik gewoon heel slecht in niks doen. En moet ik daarmee leren omgaan? Je hoort toch altijd dat niks doen en frustratie uiteindelijk leidt tot creativiteit. Dus ik neem mezelf voor hier maar gewoon even in mijn eigen sopje van zweet gaar te koken. En te visualiseren dat ik allemaal hele toffe (werk)dingen aan het doen ben. Wie weet helpt het. Ze zeggen altijd: het is rennen of stilstaan. Ik ben zo’n persoon die altijd alleen maar rent. Het woord stilstaan past niet in mijn vocabulaire. Mijn les in dit geheel: Ik ga leren stilstaan. Kijken wat er dan gebeurt…