Mijn avontuur.

Ik schrijf deze blog hoog in de lucht vanuit Kaapstad naar Nederland. Ik ben 6 weken in Kaapstad geweest en vertrek een maand eerder terug naar Nederland dan gepland. De dag dat ik naar Kaapstad vertrok, had ik al een onderbuik gevoel dat ik eerder terug zou komen. Ik had heel veel zin om naar mijn vriend te gaan en om meer tijd met elkaar door te kunnen brengen, maar ik zag er tegenop om weer een nummertje te zijn op alle castings die ik zou gaan doen. Ik was van bureau geswitcht en had een goed gevoel over mijn bureau, maar ik had ook ineens een voorgevoel dat ik misschien wel nooit een opdracht zou gaan boeken in Kaapstad, omdat de markt er zo anders is dan in Nederland. Ik probeerde dat gevoel los te laten en er helemaal open in te staan. Ik had in de eerste week één casting, die ging goed. In de tweede week had ik er twee, die gingen ook goed. Ik vroeg me wel af of het normaal was dat ik zo weinig castings had. Vorig jaar vond ik het er al weinig, maar dit jaar was het bijna helemaal niks. Het bleek begin januari heel druk te zijn geweest, maar toen ik aan kwam, werd het wat stiller met de castings, begreep ik van mijn bureau. Ik besloot me niet al te druk te maken en gewoon maar te genieten en er open in te staan. Wie weet wat er nog allemaal ging gebeuren. In de derde week had ik een casting bij een klant zelf. Dat is niet echt gebruikelijk. Normaal cast je bij een casting bureau en dan krijgt de klant de casting video’s doorgestuurd. En soms zit een klant bij de casting zelf. Maar dit keer werd ik dus uitgenodigd bij de klant zelf. Het ging om een video waarin ik voor de camera zou moeten huilen alsof ik liefdesverdriet had, maar eigenlijk was mijn internetbundel leeg. Ik vond het wel een grappige scene. Ook mocht ik het huilen wat overdrijven en aangezien ik een theateropleiding heb gedaan, hoef je mij dat maar één keer te vragen, want ik smul van dit soort opdrachten. Bij het bedrijf aangekomen, bleek ik de enige te zijn die die dag was komen opdagen voor deze rol. Ze hadden me gecast vanwege mijn opvallende blauwe ogen. Ze vroegen me of ik oké was om voor de camera te huilen en of ik dat zou kunnen. Ik zei meteen volmondig: JA! We hadden een kort gesprekje wat niet echt op een casting leek. En ik vroeg of ze niet nog wat foto’s of video’s wilden maken. Dat leek ze inderdaad wel een goed idee. Ze gaven aan later die dag iets te laten weten, want de draaidag was morgen al! Oh, dat is lekker snel, zei ik, en ik gaf aan dat ik beschikbaar was. Zou het dan toch gaan lukken dit keer? Om 18.00 uur had ik nog steeds niks gehoord. Ik ging een yogales in, dus mailde snel mijn bureau om te vragen of zij iets hadden vernomen over de opdracht. Na mijn yogales had ik een mailtje: Jouw scène wordt morgen niet gedraaid. Waarschijnlijk gebeurt dat ergens in maart… We weten allemaal van uitstel komt vaak afstel. Ik was er bijna…of misschien juist wel helemaal niet. Het enige wat voorspelbaar is in de business hier: het is onvoorspelbaar. Van al mijn andere castings heb ik niks meer gehoord. Eigenlijk hetzelfde verhaal als vorig jaar. Ik heb best veel opdrachten in Nederland afgezegd om naar Kaapstad te gaan en het weer te proberen en ik ben heel blij dat ik het heb geprobeerd. Maar het voelde niet goed om langer te blijven. Ik heb een hele fijne tijd met mijn vriend gehad en we zijn weer dichter tot elkaar gegroeid. Ik ga hem uiteraard ook weer heel erg missen. Soms vraag ik me af of ik het misschien niet té graag wilde, voor ons samen. Zodat we ook in Kaapstad iets zouden kunnen opbouwen. Of dat ik niet genoeg heb geprobeerd of dat ik het niet genoeg tijd heb gegeven. Maar ik heb ook gevoeld dat ik diep van binnen niet compleet ben als ik niks met mijn passie kan doen. Als ik geen uitlaatklep heb. Dan kan alles om je heen nog zo mooi zijn: de natuur, de zomer, de liefde. Maar als je het niet van binnen kan voelen, dan verliest het zijn waarde. En dan zijn zes weken heel erg lang. Misschien ga ik nog wel even terug in maart. Maar ik ga eerst even mijn passie naleven, in het koude Nederland…

Eva