Pieken & Dalen

Vanochtend werd ik wakker en het was wederom prachtig weer. Ik weet niet of het ligt aan het feit dat we veel minder uitstoot van gassen hebben, het feit dat onze economie half stilstaat of dat het gewoon geluk is, maar we boffen ontzettend met het weer dit voorjaar! Ik denk dat als we het zonnetje niet hadden gehad, we met z’n allen een stuk depressiever waren geweest.
Ik deed het raam open en ik snoof de frisse, warme lucht op en voelde de warmte van de zon op mijn, nog slaperige, hoofd. Even visualiseerde ik dat alles weer “normaal” was. Gewoon zoals het altijd was. Ik voelde een enorme lichtheid en opluchting over me heen komen en mijn spieren ontspanden zich. Het voelde als de eerste dag van de zomer en ik voelde een soort lichtheid die ik eigenlijk dit jaar nog niet had gevoeld. Dit jaar heeft voor mij een soort zwaarte over zich heen hangen. Het gaat waarschijnlijk in de boeken als: “Het jaar waarin niks mogelijk was en alles mislukte”. Maar dat gevoel was even helemaal weg. Ik voelde een optimisme in me opborrelen, dat het zomaar nog wel eens goed zou kunnen komen allemaal. En ik genoot van deze visualisatie en probeerde het gevoel de hele dag vast te houden.
Soms vraag ik me af hoe verschillend wij deze crisis allemaal ervaren. Er zijn natuurlijk mensen die helemaal thuis zitten, maar er zijn ook mensen die door kunnen werken of mensen die overbelast zijn geraakt in deze periode. Iedereen heeft zo zijn eigen ervaring.
In Kaapstad mocht niemand meer naar buiten voor twee maanden lang. Er werden geen drank en sigaretten meer verkocht sinds de stad in lock down ging en de kleine versoepeling, die er na een maand kwam, was dat iedereen ’s ochtends tussen 06.00-09.00 uur in een straal van 5km van zijn huis vandaan een wandelingetje mocht maken. Gelukkig voor hen mogen ze vanaf morgen, 1 juni, ook weer de deur uit net zoals wij dat hier in de intelligente lock down ook mogen.
Voor mij was zoveel thuis zitten en doelloos “wachten” erg lastig, maar mijn vriend kón niet eens naar buiten. Hij kon dan weer wel online werken, iets wat ik niet kan. En zo worstelt iedereen met zijn eigen uitdagingen.
Aangezien al mijn werkzaamheden stil lagen besloot ik mezelf als “oppas” aan te bieden. Dat is inmiddels twee maanden geleden. Ik kan me het gevoel nog goed herinneren toen ik me inschreef op de website: “Oppashulp geboden”. Ik dacht bij mezelf, ga ik dit echt doen? Ga ik terug naar mijn pubertijd waarin ik ook voor een tientje bij de buren om de hoek ging oppassen om een zakcentje bij te verdienen. Het voelde alsof ik had gefaald als actrice/zangeres. Alsof het allemaal niet was gelukt uiteindelijk. Maar aan de andere kant, ik wilde ook iets doen. Ik wilde ondernemen. Niet afwachten en thuiszitten. Ik wilde iets doen wat ik leuk vond en waar ik goed in ben. En dat is werken met kinderen. Dus ik zette door en ging bij twee gezinnen aan de slag als oppas. Zo kon ik in ieder geval elke week mijn boodschappen betalen zonder mijn spaarrekening te moeten plunderen. Dat gevoel van “mislukking” verdween gelukkig ook weer en ik krijg nog steeds aanvragen van mensen die me benaderen om op hun kinderen te passen. Het voelde goed om anderen te kunnen helpen in deze periode, dus ik blijf voorlopig ook nog even oppassen, naast mijn “normale” werkzaamheden die gelukkig weer op gang komen nu.
De versoepeling kwam precies op het goede moment. Ik denk dat we het gaan redden met z’n allen. Als we ons uiteraard aan de regels houden. Ik geloof niet dat dat een maatschappij is waarin we voor altijd afstand van elkaar houden, want dat kan simpelweg gewoon niet. Ook voor theater gaat er een oplossing komen, dat weet ik zeker. Ik heb vertrouwen en hoop. En ik voel dat dat positieve gevoel, wat zo ver weg gestopt zat, langzaam aan weer terug begint te komen.

Eva