Point of View

Het beeld wat je van jezelf hebt, kan soms erg verschillen met het beeld dat anderen van je hebben. Andere mensen kunnen uiteraard je gedachten niet lezen en weten niet wat zich van binnen afspeelt. Maar soms kijken anderen juist door je heen en zien ze meer dan je dacht dat ze zagen. Of zien ze dingen die je zelf misschien (nog) niet wilt (in)zien. Straal je het beeld wat je van jezelf hebt dan ook uit naar de buitenwereld of denk je dat alleen? En kom je uiteindelijk heel anders over dan je denkt?
Zo ben ik zelf bijvoorbeeld iemand die best wel extravert is en niet bang is om direct te zijn. Als ik mezelf in een groep zou zetten ben ik misschien niet haantje de voorste maar ik ben zeker niet de stilste. Ik meng me graag in gesprekken en zal niet schromen om me uit te spreken. Ik ben iemand die best veel natuurlijk overwicht heeft. Ik ben helder en direct en ik laat niet met me sollen. Althans dat denk ik..
Maar als ik vervolgens over straat loop, en zeker in deze corona tijd heb ik dat gemerkt, ben ik altijd degene die bij een tegenligger op de stoep opzij moet stappen. Dit kan natuurlijk ook te maken hebben met het feit dat sommige mensen de anderhalve meter regel blijkbaar niet belangrijk genoeg vinden of te dom zijn om erover na te denken op straat. Maar ook vóór deze periode viel me dit op. Mensen lopen altijd dwars door mij heen. Ik heb totaal geen natuurlijk overwicht, althans in ieder geval niet bij onbekenden.
Zou dit dan liggen aan hoe ik eruit zie, aan wat ik uitstaal? Zie ik er veel liever uit dan dat ik eigenlijk ben ? Soms neem ik me voor om niet opzij te stappen, dan gaat er een soort mantra stemmetje door mijn hoofd waarin ik continu tegen mezelf herhaal: ik ben een boom je loopt niet door me heen, ik ben een boom je loopt niet door me heen. En dan héél soms stapt er ineens iemand opzij, met héél veel moeite, dat wel. En dan vraag ik me ook af of ik dan te vroeg zwicht, ben ik degene die altijd te vroeg opgeeft? Degene die altijd concessies doet?
In het stadscentrum staan vaak van die jongeren die abonnementen verkopen of mensen willen lid maken van een goed doel. Ik weet eigenlijk altijd al op voorhand dat ik de sjaak weer zal zijn. En dat ze met bosjes op mij af zullen stormen. Heb ik weer: zie ik er dan toch echt te lief uit, ben ik echt zo’n pussy?
Zodra ze me dan naderen komt er altijd net iets te vroeg een net iets te agressieve NEE uit mijn mond. Ondersteunt met nog een soort armgebaar om mijn afwijzing kracht bij te zetten. En meestal volgt er dan een soort hups dansje van de ander, die dan zo half met me mee loopt en me alsnog probeert over te halen met allerlei argumenten of een veel te glad praatje. En dan vraag ik me toch echt af: klinkt de NEE die uit mijn mond komt dan niet als een echte NEE? Als een NEE die je niet serieus hoeft te nemen? Als een NEE die uiteindelijk toch wel een JA zal worden?
Maar anderzijds, ik heb dat verkoop werk zelf ook een paar jaar gedaan toen ik jong was. Ik stond niet in een stadscentrum maar ik liep langs de deuren waar ik menigeen lid maakten van verschillende goede doelen. En het gekke is, ik was er fantastisch goed in. Ik schreef altijd de meeste mensen in en haalde de hoogste bonussen en kon dan vervolgens van die zes weken werken in de zomer weer een jaar studie betalen. Ik liep als ik aan de andere kant van de lijn stond, dus eigenlijk continu over anderen heen. Ik was op dat moment die boom, waar niemand omheen kon. Ik moet zeggen, ik had mijn praatjes, tactieken en onderbouwde argumenten ook wel altijd klaar staan. Ik was altijd ready en on fire.
Zou dat dan betekenen dat ik ergens wel dat natuurlijke overwicht heb? Maar dat ik eerst het AAN knopje moet indrukken? En denken mensen als ik uitsta dat ik gewoon een heel makkelijk target ben? Of ben ik te sociaal en zwicht ik nou eenmaal gewoon snel. Of matcht mijn innerlijk uiteindelijk gewoon niet met mijn uiterlijk? Ik vraag me af of ik hier ooit achter zal komen.

Eva