Unlocking

Twee maanden lang hebben de meesten van ons voornamelijk binnen gezeten. We deden onze administratie, we ruimden onze zolder op, we deden een grote schoonmaak en we knapten hier en daar ook nog ons huis op. Ook ontstonden er allemaal nieuwe hobby’s: Taarten en healthy koekjes bakken, tuinieren, naaien, home fitness/yoga, een taalcursus, aquarellen, puzzelen en noem het maar op. Stiekem was het ook heel fijn om met z’n allen even naar binnen te keren, even te ont-stressen, quality time te hebben met je gezin/familie. We deden allemaal dingen waar we normaal geen tijd voor hebben. (Het grootste gedeelte van) onze maatschappij ging in een vertraging of kwam tot stilstand. Iets waar we met zijn allen niet voor gekozen hebben. Maar waar we het toch echt mee moesten doen. We vonden een manier en we zetten door.
De beroepen die onder druk zijn komen te staan, remmen langzaam weer af tot een normale snelheid en kunnen rustig adem gaan halen. En de beroepen die stil hebben gelegen kunnen zich langzaam aan voorbereiden op een nieuwe, aangepaste, opstart of zijn al langzaam aan het opstarten. Maar er zijn helaas ook beroepen die nog stil liggen. Zo kunnen we nog steeds niet met z’n allen vliegen en blijven veel theaters voorlopig gesloten. Mijn hart huilt daarom nog steeds en soms vraag ik me af hoe lang dit zal gaan duren. Ik hoop ontzettend dat er toch een manier gevonden gaat worden dat ook deze sectoren weer kunnen gaan lopen en dat mensen naar elkaar toe kunnen vliegen en mensen weer een avondje mogen genieten in het theater van alle prachtige voorstellingen die we hier in Nederland hebben.
Ondanks dat we nog niet alles mogen en nog voor een langere tijd in een aangepaste maatschappij moeten leven, was ik ook heel erg blij met de versoepeling. Het geeft ons namelijk weer lucht, we kunnen weer een beetje ademen. Nu zal ik niet meteen de terrassen platlopen, maar het idee dat het kan is fijn. Hopelijk wordt er op deze manier een balans gevonden tussen dit grote ethische en economische dilemma. Een gulden middenweg. Ook hoop ik toch snel op een vaccin, al weet ik dat niet iedereen dit vaccin zal (kunnen) krijgen. En dat daarmee niet alleen naar een oplossing wordt gekeken maar ook naar de oorzaak van deze uitbraak. Ik vrees dat als onze omgang met dieren en de natuur niet zal veranderen, we over twee jaar weer in een Pandemie zitten en dit een terugkerend fenomeen zal worden. Een nachtmerrie voor iedereen.
Veel mensen hebben hun dierbaren veel te vroeg verloren of zijn zelf getroffen en erg ziek geweest. Iets wat we niet willen herleven. En iets wat we niet zomaar gedachteloos achter ons kunnen laten. En er bestaat natuurlijk ook een kans op een tweede golf. Iets wat we ook niet moeten onderschatten.
Ik vraag me vaak af hoe de toekomst eruit zal gaan zien. We zijn namelijk langzaam op weg terug naar huis, alleen is ons huis, onze basis, veranderd. Ons huis is onze thuis niet meer. De bestemming is veranderd. En hoe deze bestemming eruit zal gaan zien weet (nog) niemand. Een ding kunnen we wel met zekerheid zeggen: Deze stille oorlog zal voor altijd de boeken in gaan. Hier is (helaas) geschiedenis geschreven.

Eva