Daadkracht & Geduld

2020 het jaar waarin alles anders liep dan gepland. We luidden samen het nieuwe jaar in Rotterdam en een week later vlogen we naar Kaapstad om daar weer tijd samen door te brengen. Als ik nu terugdenk aan het gemak waarmee dat eigenlijk ging, hoe gemakkelijk alles eigenlijk ging in de wereld. Te makkelijk..
Ik probeerde ik Kaapstad iets op te zetten zodat we half daar en half hier in Nederland zouden kunnen gaan wonen. Dat bleek veel moeilijker en lastiger te zijn dan ik hoopte. Ondanks dat ik wist dat de kans groot was dat het daar niet zou lukken, kreeg ik een grote teleurstelling te verwerken. Ik had ons zo graag ook een leven daar samen willen geven. Maar omdat dat nu in ieder geval niet ging, richtten we ons op Nederland. Ik vloog een maand eerder terug naar Nederland dan gepland om hier weer te gaan werken en Zahier zou dan ook weer snel weer naar Nederland komen. We waren net begonnen aan het lange integratie traject dat begon met een test van de Nederlandse Taal die hij in Zuid-Afrika zou moeten afleggen. We wilden die test gaan inplannen, want als je je aanmeld, kun je hem pas na twee maanden doen. Ik had de test ook al betaald en toen kwam Corona om de hoek kijken. Iets waarvan we allemaal niet hadden verwacht dat het virus zo’n enorme impact op als onze levens zou gaan hebben.
Ik overwoog in de eerste week dat Nederland in een intelligente lock down ging, om terug naar Kaapstad te vliegen. Maar het nieuws veranderde elke dag en als snel bleek het vliegveld van Kaapstad op slot te gaan en ging het hele land op slot. Iedereen werd verplicht om thuis te blijven, ondanks het weinige aantal besmettingen daar. Wat wel heel slim is aangezien het zorgsysteem daar niet zo sterk is en veel mensen daar op straat leven.
En ineens zaten we beiden in ons eigen land vast en konden we geen kant meer op. In een blog die ik schreef rondom ons één jarig bestaan, schreef ik dat we in dat eerste jaar onze verjaardagen samen hadden gevierd en met kerst en oud & nieuw bij elkaar waren geweest. En dat we al deze hoogtepunten ondanks de afstand samen hadden kunnen vieren. Dit jaar vieren we onze verjaardagen zonder elkaar en het is maar de vraag of we kerst en oud & nieuw gaan halen. Soms lijkt het wel alsof we in een omgekeerde wereld terecht zijn gekomen.
En uiteraard face timen en skypen we veel, maar we hebben elkaar inmiddels 2,5 maanden niet gezien. Dat is maar één keer eerder voorgekomen en nu is er geen uitzicht tot een wederzien. Althans voorlopig in ieder geval niet. Maar we zijn beiden sterk en we sleuren elkaar hier doorheen. De ene dag gaat dat gemakkelijker dan de andere dag. De ene dag trekt hij mij uit de sleur, de andere dag ik hem. Maar ons geduld en onze daadkracht worden op de proef gesteld. Er zullen ongetwijfeld veel meer mensen zijn in deze wereld die elkaar voor een langere tijd niet kunnen zien en elkaar niet kunnen vasthouden en daar put ik troost uit. We moeten het samen doen. We moeten hier samen doorheen zien te komen. We leven bij de dag. Elke dag is er weer één korter tot ons wederzien. We houden vol, samen.

Eva