Actie!

Deze week stond in het teken van Actie! Er werd actie gevoerd tegen discriminatie en racisme, wat helaas vandaag de dag nog onderdeel van ons leven uitmaakt. In Amsterdam, Rotterdam, Utrecht, Den Haag, Eindhoven, Groningen, Arnhem, Enschede, Groningen, Breda, Maastricht, Tilburg en Nijmegen kwamen mensen samen om protest te voeren. Ik moet eerlijk zeggen dat ik schrok van de beelden die als eerste vanuit Amsterdam verschenen. Het protest zag er niet echt “corona proof” uit omdat er niet voldoende afstand gehouden kon worden. Maar aan de andere kant wat een power en wat een kracht, wat een mooi en nodig initiatief. Na Amsterdam volgden andere, grote steden. In Rotterdam heb ik vanaf een afstand, een blok verder dan de brug, stilgestaan bij het protest. Ik was bang dat de situatie net als in Amsterdam zou escaleren en helaas werd het protest vroegtijdig afgebroken omdat er te veel mensen op een te klein oppervlak samen kwamen. Maar wat een hulde aan al deze mensen. Het is uiteraard met gevaar voor eigen leven en het is verre van corona proof, maar zeer noodzakelijk. De situaties in de VS zijn extreem en je kan denken: het is een ver van onze bed show, maar helaas is discriminatie vandaag de dag nog overal, in wat voor vorm dan ook. En na wat er met George Floyd is gebeurd, maar uiteraard niet alleen met hem en met hem velen anderen, was het tijd om onze stem te laten horen, corona of geen corona.
Daarnaast was er Cultuur in Actie! Een virtuele actie waarin ik al mijn lieve collega’s voorbij zag komen via een online streaming om aandacht te trekken voor kunst & cultuur in Nederland en om deze sector te kunnen redden van de afgrond en daarmee de noodzaak voor meer staatssteun op de kaart te zetten. Ook een hulde aan deze mensen. Ik heb met warme en verdrietige gevoelens naar alle verhalen zitten kijken.
Sinds de corona periode wordt er veel reclame gemaakt die op deze situatie inspeelt, logisch ook. Ook zie je overal borden op straat met verschillende slogans: “We doen het samen”, “Houd aftand”, “Blijf thuis”, “<—-> 1,5m”, “Samen sterk”. Ik weet niet hoe het in andere steden zit, maar ik voel daar niks van in Rotterdam. We doen het helemaal niet samen, we staan niet samen sterk, we houden helemaal niet samen 1,5 meter afstand. Iedereen doet gewoon waar hij zelf zin in heeft. Iedereen denkt uiteindelijk alleen maar aan zichzelf. Want dat is, helaas, de maatschappij waarin we leven. Een individualistische maatschappij. Eerst ik en dan de ander. Ik irriteer me al drie maanden aan al die slogans die helemaal niet worden nageleefd en ik lijk soms de enige op straat te zijn die zijn volle verstand gebruikt. Maar in deze week, een week van actie en protest, voelde ik ineens weer verbinding. Ik voelde weer even een wij, ik voelde dat er weer een groep was waar ik bij kon horen. En waar niet alleen het individu voorop staat, maar waarin je elkaar het beste gunt en waar voor elkaar en iedereen zijn rechten opgekomen wordt. En hoe shit deze corona periode ook is, ik voelde deze week ook voor het eerst weer even heel veel liefde. Bedankt daarvoor lieve mensen <3

Eva