Nederlands leren

Op 27 oktober doet Zahier zijn taaltest van de Nederlandse taal in Pretoria. Begin maart planden we deze test in, de eerste stap van de verblijfsvergunning voor Nederland. Helaas werd een week later met het dicht gooien van Zuid-Afrika, ook ambassade dichtgegooid en konden we niet verder met het inburgeringsproces in Nederland. Maar nu is het gelukkig zover! Zahier is al een paar weken Nederlands aan het leren, waar ik hem, vooral als het om uitspraak gaat, bij help. Zo voeren we onze gesprekken nu gedeeltelijk in het Nederlands en gooit hij soms ineens random woorden in een gesprek die hij die dag heeft geleerd zoals “citroen”, “schaap” of “eetstokjes”. Geweldig vind ik het! Hij noemt me ook steeds “zijn vrouw”, wat ik zeer aandoenlijk vind. Ik heb hem toch maar even uitgelegd dat ik zijn vriendin ben, aangezien we (nog) niet getrouwd zijn.
Hij wil het eigenlijk niet toegeven maar hij vind het stiekem heel erg leuk om Nederlands te leren en is eigenlijk net zo enthousiast als ik! Ik vind het geen enkel probleem om Engels te praten, maar met elkaar kunnen spreken in je eigen taal schept stiekem toch wel een band. Straks kunnen we zowel in het Nederlands als in het Engels met elkaar praten, hoe leuk!
Ooit vroeg iemand mij of taal een barrière was in onze relatie en of we elkaars grapjes wel konden begrijpen en dezelfde soort humor hebben. Het gekke is dat humor niet taalgerelateerd is. We kunnen namelijk erg met elkaar en om elkaar lachen.
Dat had ik al aan het begin bij onze eerste ontmoeting. Humor was hetgeen wat ons onmiddellijk met elkaar verbond en dat doet het nog steeds. Humor heeft ons ook door die acht maanden (inmiddels), dat we elkaar niet gezien hebben, heen getrokken. En dat doet het het nu nog steeds.
Het is nog even spannend of we elkaar over twee weken kunnen gaan zien. De visum aanvraag ligt inmiddels een ruime week bij de Ambassade en dit keer was het een pak papier van minimaal 50 blaadjes. Hopelijk krijgen we komende week goed nieuws en kunnen we ons echt klaar gaan maken en uit gaan kijken naar onze ontmoeting op 1 november. En de echte start van ons leven samen. Een samenzijn wat langer dan steeds maximaal twee maanden zal duren (al is het dit keer nog op een toeristenvisum van drie maanden). Een leven wat al acht maanden noodgedwongen on hold staat.
Zahier hoopt dat hij de taal beheerst als hij hier aan zal komen op 1 november. Ik denk dat dat wat ambitieus is, aangezien wij één van de de moeilijkste talen ter wereld hebben, grammaticaal gezien. Maar hij zal de taal in ieder geval een stuk beter begrijpen en spreken dan de andere keren dat hij in Nederland was.
En ondanks dat taal voor ons geen enkele belemmering is, het verbind ons wel. Het maakt dus niet uit hoe ver en hoe lang je van elkaar verwijderd bent. Af en toe een grapje of een woordspeling in je eigen taal geeft net dat beetje extra verbinding.

Eva