Mom Blog #1 – Hoe overleef ik de eerste maanden

Het is 3 uur s’nachts en ik lig klaar wakker in bed in Kaapstad. Ik heb net gekolfd en Zahier afgewisseld om de nachtshift met Zayn over te nemen. Morgen wordt hij 4 maanden. De tijd is ongelofelijk snel omgevlogen sinds Zayn zijn geboorte en ik voel me intens gesloopt. Na 3,5 maanden hadden we hem eindelijk zo ver dat hij maar 2x per nacht wakker werd, maar sinds we in Kaapstad zijn wordt hij elke 2 uur wakker en zijn Zahier en ik maar weer terug gegaan naar shifts in de nacht zodat één van ons in ieder geval een paar uurtjes slaap kan pakken. Zoals ik al zei, ik ben gesloopt, maar op dit moment lig ik klaar wakker en vol adrenaline in bed. En ik weet dat Zayn over 1 uur alweer wakker zal worden omdat het tijd is om hem weer te voeden. Mijn hoofd maakt overuren en mijn gedachten blijven maar malen. Ik denk heel veel na, maar eigenlijk denk ik niks. Piekeren noemen ze dat, toch? Ik voel al een paar dagen de dwang op mijn laptop te pakken en te starten met een nieuwe reeks blogs. Maar elke keer als ik mijn laptop erbij pak, zit er ineens visite op de bank of moet Zayn z’n luier verschoont, is het tijd voor een voeding, heeft hij krampjes of wil hij entertaint worden. Ondertussen raakt mijn hoofd steeds voller en voller en helpt zelfs mijn dagelijkse sport routine niet meer om goed te slapen. Inslapen in de avond is het probleem niet. Het probleem start vanaf 03.00 uur wanneer mijn slaap gemiddeld tot aan de ochtend zo’n 3 á 4 keer wordt onderbroken voor een voeding. Ik heb moeite om daarna de slaap weer te vatten waardoor ik eigenlijk van voeding tot voeding in een soort rare dommeltoestand kom en ik in de ochtend amper 5 uurtjes slaap heb gehad. Niemand had gezegd dat het gemakkelijk ging worden. Maar ook niemand heeft me verteld hoe ongelofelijk zwaar het is. We lachen eigenlijk allemaal altijd alleen maar en de zin “maar het is het allemaal waard” is geloof ik de meest voorkomende zin die net nieuwe ouders in hun mond nemen. Is het dat? Als ik in de spiegel kijk zie ik namelijk een schim van wie ik was. Ik blijf steeds de zin “Alles is een fase” als een mantra voor mezelf herhalen, in de hoop dat ik het zelf ga geloven. En ik weet natuurlijk ook wel diep van binnen dat dat zo is. Maar ik begrijp nu ook waarom niemand me heeft verteld hoe het is met een new born. Iedereen verdringt deze periode namelijk en zodra je weer wel slaap krijgt, je je enigszins fris voelt en je weer kleur op je wangen krijgt, dan denk je bij jezelf: “Ach het was zo erg allemaal nog niet”. Ik heb echt respect voor alle ouders. En helemaal voor ouders die er twee of meer hebben, wauw!!! Wat een levenstaak. Ze zeggen ook: “kleine kinderen, kleine zorgen; grote kinderen, grote zorgen”. Nou ik maak mijn borst alvast nat. Het is 20.50 uur, dus bedtijd voor mij, zodat ik om 03.00 uur weer “fris” op kan staan om mijn nachtdienst te gaan draaien. Weltrusten! #nofilter

Eva