Mom Blog #2 Dolgedraaid

Toen Zayn net was geboren, waren we continu in twijfel wat goed was om te doen. Dit kwam wellicht ook door een iets te vroege, wat moeizame start in het ziekenhuis en geboorte hotel.
Nadat Zayn werd geboren, zakte zijn glucose waarden heel snel. Hierdoor moest hij elke twee uur geprikt worden om te kijken of de waarden niet te ver zouden zakken. We lagen met z’n drieën in het ziekenhuis op een kamer en elke twee uur kwamen er twee verpleegkundigen naar binnen denderen, midden in de nacht, om Zayn te prikken, voeden en verschonen. Zahier en ik kregen amper slaap en ik had inmiddels al vier nachten niet geslapen. Ook Zayn sliep niet veel tussendoor. Ik lag de hele nacht naar hem te kijken vanuit mijn bed en hij staarde met zijn inimini kleine oogjes terug. Af en toe viel ik even weg in een gekke slaaproes, maar al snel viel de ochtend. Gelukkig waren zijn waarden in de ochtend goed genoeg om ontslagen te worden uit het ziekenhuis. De kinderarts van de ochtend keurde namelijk zijn waarden wel goed, waar de kinderarts van de nacht had aangegeven dat diezelfde waarden te laag waren. Daar begon bij ons dus al de verwarring. Ook had één van de verpleegsters ons al bang gemaakt met vervolgstappen, als zijn waarden nog verder zouden gaan dalen. We zouden dan naar een ander ziekenhuis worden gestuurd en zouden Zayn niet mee naar huis mogen nemen en hij zou gemonitord moeten worden in een couveuse enz enz..
Nou dat hoefde dus gelukkig niet. We hadden er van tevoren al voor gekozen om nog een paar nachtjes in het geboorte hotel te verblijven, dus er werd gecheckt of daar plek was. Gelukkig was er een kamer vrij voor ons. Zo konden we 24/7 hulp krijgen en werd Zayn, die bij de top tien kleinste baby’s van Nederland hoorde, goed in de gaten worden gehouden. Het was in het begin heel fijn om alles te kunnen vragen en hulp te krijgen met voeden. Dat ging eerste via een spuitje, toen een cupje en later met een flesje. Ondertussen moest ik steeds aan een kolfapparaat om mijn melkproductie op gang te brengen. Het was een hele routine, elke drie uur, waren Zahier en ik een uur tot anderhalf uur zoet met Zayn. En dan begon dus anderhalf uur later alweer hetzelfde verhaal. We probeerden allebei overdag ook wat rust te pakken en bestelden elke avond lekker eten, wat we op onze kamer lieten bezorgen. We maakten er zo goed en zo kwaad als het ging, een feestje van.
Al snel kwamen we erachter dat elke kraamverzorgster een andere manier had of vond dat iets alleen op een bepaalde manier moest gebeuren. Wij volgden dan gedwee, tot er een kraamverzorgster van de volgende shift kwam, die ons dan weer het tegenovergestelde vertelde. Zayn had een grote zuigbehoefte en ons werd verteld dat je dan je pink in zijn mondje kon doen. Op een gegeven moment lagen Zahier en ik om en om s’nachts wakker met onze pink in zijn mond omdat hij niet meer wilde stoppen met huilen. Na twee nachten allebei maar 2 uurtjes geslapen te hebben, vroegen we één van de kraamverzorgsters waarom we niet gewoon een speentje in zijn mond konden doen, aangezien hij zo’n grote zuigbehoefte had. Ze gaf aan dat dat uiteraard gewoon kon, maar dat ze geen speentjes hadden in het geboorte hotel.
Inmiddels waren wij al helemaal dolgedraaid van alle verschillende manieren om iets te doen en totaal in de war. Gelukkig gingen we die dag naar huis en kon ik niet wachten om een speen in zijn mond te duwen en lekker alles op onze eigen manier uit te gaan vogelen. Alle hulp was uiteraard zeer welkom geweest, maar ook erg verwarrend. Heel logisch dat iedereen zijn eigen manier heeft met bepaalde dingen. Ieder mens en elke baby zijn natuurlijk weer anders.
Wij voelden vooral de druk om het goed te doen. We wilden meteen perfecte ouders zijn. Gelukkig weten we nu, die bestaan niet!

P.s. Op de foto kwamen we net aan in het geboorte hotel. Ik nam een foto van Zahier terwijl ik al aan het bevallen was. Toen lachte hij nog… 😉

Eva