Mom blog #3 Hiking Lionshead

De dag nadat ik mijn eerste momblog schrijf, die gaat over het enorme slaaptekort wat we sinds we in Kaapstad zijn ervaren, gaan we met z’n tweeën hiken. Ik heb de grote wens om Lionshead te beklimmen aangezien ik vorig jaar deze berg niet op kon. Dit kwam omdat ik al bekkeninstabiliteit had vanaf week 6 in mijn zwangerschap. Het begon met een scheef stuitje. Daarna was ik redelijk mobiel maar na week 20 kreeg ik enorme pijn aan mijn schaambeen en was een wandelingetje van tien minuten een soort enorme “berg” die ik moest beklimmen. Met andere woorden, een echte berg beklimmen was dus een ver van mijn bedshow.
Op het moment dat we willen vertrekken, begint Zayn te huilen. Gelukkig heb ik al gekolfd, dus kunnen we snel een flesje opwarmen, wat Oma hem kan geven.
Zahier moppert een beetje op me, aangezien het al vrij “laat” is en we mogelijk in de file weer terug moeten rijden, die rond 15.00 uur in de middag begint. Het is 12 uur, dus ik denk dat dat allemaal wel mee zal vallen.
Ik stel voor om dan maar naar Newlands Forest te gaan. We stappen in de auto en tot mijn grote genoegen rijdt hij toch naar Lionshead. Mijn hart maakt een sprongetje: Yes, zin in! Met wat lichte spanning en nog steeds in mopperstemming beginnen we aan de klim. Ik laat me dit fijne gevoel niet afnemen, dus ik zet er een lekkere vaart in en loop een stukje voor Zahier uit. Het is een beetje gek weer. Het is bewolkt en regenachtig. Onderweg naar Lionshead, was de gehele berg bedekt met grijze wolken. Even ben ik bang dat ik niet genoeg kleren aangetrokken heb. Bij ons thuis aan de andere kant van de berg, scheen namelijk de zon toen we weggingen. Maar tijdens de klim, heb ik het al snel warm en trek ik mijn vest uit. Ondanks het grauwe weer geniet ik enorm van de klim, het uitzicht en prachtige groene natuur op de berg. Hoe hoger we komen, hoe beter het weer begint te worden. Als ik bij het echte klim gedeelte aankom, waar er geen pad meer is en je letterlijk via rotsten omhoog moet klimmen, breekt de lucht ineens helemaal open, prachtig! Eenmaal aangekomen bij de top schijnt de zon vol op en zie ik een blauwe lucht boven me en een blauwe zee onder me. De hemel is letterlijk open gebroken. Ik ben buiten adem, maar ik voel me ook sterker dan ooit. Het beklimmen van deze berg, voelde nog nooit zo gemakkelijk. Vijf minuten later arriveert Zahier ook op de top en ik zie dat zijn humeur ook weer is opgeklaard. Het openbreken van de hemel was dus een letterlijke metafoor voor onze stemming. We genieten samen van het uitzicht, maken wat foto’s en video’s en beginnen snel weer aan de klim naar beneden. Dan halen we het waarschijnlijk nog vóór de files terug. Zahier zegt dat Zayn zijn motivatie was om snel de berg te beklimmen. Voor mij geldt hetzelfde. Het voelt gek om hem achter te laten en samen iets te doen. We checken snel in bij Zahier zijn moeder, die met een slapende Zayn op de bank zit en niet durft te bewegen om hem wakker te maken. Zayn is in ieder geval veilig haha!
Tijdens de klim, voel ik een enorme kracht in mezelf naar boven komen. Na het baren van een kind, het fulltime zorgen voor een baby, de kost verdienen, het huishouden doen en een huis inrichten, voelt deze klim ineens als een eitje. Iets wat ik eerder zwaar vond, doe ik nu met gemak. En ik realiseer me, hoe zwaar ik het ook vind soms, het moederschap maakt me enorm sterk.

Eva