Mom blog #4 Schuldgevoel

De eerste keer na Zayn z’n geboorte dat ik ga werken is na twee weken. Ik vraag me af of ik dat wel al kan, maar aan de andere kant, het is een livestream van 1,5 uur, dus ik zal in totaal 4 uurtjes van huis zijn. Daarnaast hoef ik alleen maar te staan en niet te lopen of zware dingen te doen. Ik ben ook wel een beetje excited om weer te gaan werken. Ik heb welgeteld 5 weken niet gewerkt, als je het opnemen van een paar voice-overs en het zelf schieten van wat content niet meetelt. Wel ben ik in die vijf weken verhuisd en bevallen. Echt stil gezeten heb ik dus niet. Maar ik ken mezelf en ik wist eigenlijk al dat dat stilzitten niks voor mij zou zijn en dat ik daar alleen maar heel onrustig van zou gaan worden en slecht van zou gaan slapen.
Toen we net in ons nieuwe huis zaten en ik alles losliet, begonnen echter de weeën en zo kwam Zayn 2,5 weken te vroeg en begon ik voor mijn uitgerekende datum alweer aan mijn eerste klus. Dat ging eigenlijk best wel heel goed en ik merkte dat het ook fijn was om even iets buitenshuis te doen. “Normale” kleren aan te trekken en make-up op te doen. Maar wat ik vooral ervoer was: bekend terrein. Ik ging iets doen, waar ik goed in ben. Iets bekends. De afgelopen twee weken hadden we ons op onbekend terrein begeven. Letterlijk alles was nieuw met een baby. En ik merkte dat ik er super onzeker van werd. Ik ben een perfectionist en wil graag alles goed doen, maar in dit geval wist ik niet eens wat “goed” was.
Gelukkig sliep Zayn nog heel veel en had hij amper door dat ik weg was geweest die eerste dag. Zo begon ik langzaam aan weer wat klussen aan te nemen. Mijn eerste shoot was meteen een hardloop shoot en ook hier vroeg ik me af of ik het nog wel kon. Maar ook die opdracht ging als vanzelf. Ik kwam er al snel achter dat werken veel minder intensief is, dan thuis zitten met een baby. Ik wist dit wel in theorie, maar nu ervoer ik het zelf ook in de praktijk.
Naast dat werken echt als een uitje voelde, voelde ik me ook enorm schuldig. Schuldig dat ik mijn baby achterliet. Schuldig naar Zahier, dat hij de hele dag alleen zat met Zayn. De eerste paar keren dat ik werkte racete ik naderhand zo snel mogelijk weer naar huis met een knoop in mijn maag. Maar ik voelde ook dat het goed was om weer even “werkende” Eva te zijn en niet alleen Eva de voeder, de kolver, de gever, de verzorger. In het theater of voor de camera stond ik er toch ook niet ineens. Daar gingen ook jaren aan studie aan vooraf. Daar bouwde ik ook langzaam een ambacht en vertrouwen in mijn kunnen op. Bij het moederschap heb je maar negen maanden. En je kan nog zoveel cursussen doen en je zo goed inlezen, het is toch anders dan je je had kunnen indenken.
En dan is het er ineens patsboem! Of je het nou wilt of niet. Je krijgt geen tijd om de ambacht je rustig eigen te maken. Je zult snel moeten leren, want je moet een ander wezentje in leven zien te houden. En dat is verdomde spannend! Veel spannender dan op een toneel of voor een camera staan. En daarom was het zo ontzettend fijn om ook weer heel snel iets te doen, waar ik goed in ben. Ik ben heel blij en dankbaar dat mijn allerliefste partner (in crime) me dat gunt en me daar alle ruimte in geeft.

Eva