Mom blog #5 Borstvoeding – part 1

Het is een veelbesproken onderwerp, zeker vandaag de dag: borstvoeding. Tijdens mijn zwangerschap werd me al vaak de vraag gesteld: ga je borstvoeding geven? Ik gaf elke keer aan dat als het zou gaan lukken, ik zeker borstvoeding zou gaan geven.
Zayn kwam natuurlijk aan de vroege kant, dus mijn lichaam stond de eerste paar dagen nog in een soort shock stand. Ik was net verhuisd en had letterlijk 1 dag stil gezeten. Ik was eigenlijk nog niet eens aan mijn zwangerschapsverlof begonnen en toen was hij daar ineens al. De avond van zijn geboorte werd ik in het ziekenhuis meteen aan een kolf apparaat gezet. Er werd me alleen niet uitgelegd hoe ik dit apparaat moest gebruiken. Ik deed dus eigenlijk maar wat en van melk was nog geen spoor te bekennen. Toen ik in de ochtend, bij de wisseling van de wacht, aangaf dat ik geen flauw idee had of ik het goed deed, verontschuldigde de zuster zich voor haar collega’s en legde me uit hoe ik het kolf apparaat van het ziekenhuis moest gebruiken. De dagen die daarop volgden kwamen de eerste druppels melk. Ze noemen dit ook wel golden liquid aangezien de eerste melk een wat gele/gouden kleur heeft. We vingen, zo goed en zo kwaad als het ging deze druppels op. Zogen het op met een pipetje en gaven het via een spuitje aan Zayn. Een zeer tijdrovend en zorgvuldig werkje. In de derde nacht na zijn geboorte werd ik wakker met een enorm zwaar gevoel op mijn borst, alsof er iemand over me heen was gereden. Mijn borsten leken wel kanonnen. Ik zat vol in de stuwing, maar er kwam elke keer geen tot weinig melk uit mijn borsten. Ook begaf het kolf apparaat het steeds en werkte één van de twee kanten steeds niet. Het was een enorm gehannes. Toen we na vijf dagen in het geboortehotel naar huis gingen, kon ik eindelijk mijn eigen kolf apparaat uit gaan proberen. Terwijl Zahier boodschappen deed en Zayn sliep, las ik de gebruiksaanwijzing, zette ik het apparaat in elkaar en kookte het uit. Vervolgens probeerde ik het apparaat en na tien minuten had ik twee volle bekers melk afgekolfd. Zie je wel!!! Dacht ik opgelucht. Het lag gewoon aan het kolfapparaat uit het ziekenhuis. Deze werkte gewoon niet goed, waardoor ik al een paar dagen lang rondliep met melk die letterlijk nergens heen kon.
Omdat Zayn erg klein was, was hij in het begin nog niet zo sterk. Elke keer als ik hem probeerde aan te leggen, deed hij een poging tot drinken, maar viel vervolgens eigenlijk meteen in slaap. Of hij zocht overal naar borst behalve, waar mijn borst daadwerkelijk zat. Ik vond het lastig om hem aan te leggen en had het gevoel dat ik handen te kort kwam. Het was frustrerend, want je wil het liefst dat je baby gewoon aan de borst kan drinken.
Gelukkig ging drinken uit een flesje meteen erg goed, dus kolfde ik elke drie uur en gaven we de melk aan Zayn vanuit het flesje. Voor Zahier was dit natuurlijk ook fijn, want zo kon ook hij Zayn voeden. Vervolgens maakte ik een afspraak bij de lactatiedeskundige van het consultatie bureau. Ze hielp me met verschillende voedhoudingen en daar lukte het eindelijk om hem goed te laten drinken. Maar thuis schoot ik meteen weer in de stress als het even niet lukte, wat ook niet bevorderlijk was voor Zayn en zijn gemoedstoestand. Zo sukkelden we een beetje aan. Ik besloot nog een keer naar haar toe te gaan en wederom probeerden we verschillende dingen uit. Ik begon steeds beter te begrijpen hoe ik hem goed kon aanleggen en Zayn werd langzaam iets krachtiger en snapte ook beter wat de bedoeling was. Langzaam aan ging het voeden aan de borst steeds beter. En toen, van de ene op de andere dag, ging het automatisch.
Baby’s hebben een oer instinkt om meteen na de geboorte te kruipen naar de moeders borst. Bij sommige baby’s zal dit automatisch gaan. Bij ons ging het allemaal niet vanzelf. Maar met doorzettingsvermogen (dat was het makkelijke gedeelte voor mij), veel geduld (dat was het lastige gedeelte), aandacht en liefde, kwamen ook Zayn en ik er uiteindelijk.

Eva