Bubbel

Iedereen herkent het vast wel, dat gevoel van euforie. Een gelukzaligheid die zo intens aanvoelt alsof je je letterlijk in een bubbel bevindt. Een bubbel waarin je alleen of samen met iemand zit en waar niemand doorheen lijkt te kunnen prikken. Je zweeft door het leven en de wereld heeft ineens een roze gloed met een gouden randje eromheen. Het lijkt bijna te mooi om waar te zijn. Zo zwevend in die bubbel vraag ik me dan ook soms af, waaraan heb ik dit verdiend? Dat ik zo gelukkig mag zijn. Er moet toch ergens een addertje onder het gras zitten? Het kan toch niet alleen maar rozengeur en maneschijn zijn?
Nou dat is het ook niet, lekker ontnuchterend, dat wel. En gelukkig ook maar, het leven is niet perfect. Zonder downs ook geen ups.
De afgelopen weken mocht ik weer even in een bubbeltje zweven met mijn lief. Het was fantastisch maar ook intens. Een lange afstandsrelatie is een gek iets. Je bent of heel erg intens samen of heel erg intens niet en er zit eigenlijk niks tussenin. Toen ik Zahier leerde kennen had ik mijn eigen woning in Kaapstad. We gingen daten en zagen elkaar soms een paar dagen niet. We besloten ook meteen dat dit geen lange afstandsrelatie ging worden. Hij had dat al eens geprobeerd, wat geen succes was, en ik ben daar veel te nuchter voor, dacht ik. Toen de tijd zich vorderde en de tijd daar was dat ik bijna terug naar Nederland zou gaan, besloten we om toch te onderzoeken wat dit zou kunnen zijn en hielden we contact.
Terug in Nederland, besefte ik me dat Zahier en ik voortaan dus zouden samenwonen. Ik vond die gedachte best wel intens. Toen ik mijn eigen plek had daar, kon ik me gewoon terugtrekken. Maar nu zou ik bij hem verblijven of hij bij mij. Ik zei tegen hem, dat ik dat best een heftig idee vond. Waarop hij eigenlijk meteen zei dat dat vast allemaal wel goed zou komen. Dat leek me ook wel, maar ik besefte me ook dat we dan wel meteen wat stappen zouden overslaan in onze relatie.
We hebben de afgelopen drie weken samengewoond in mijn huisje, wat heel fijn was. Maar het was dus ook echt super intens. De eerste anderhalve week was ik ook nog regelmatig aan het werk. Ik hou ontzettend van mijn werk. En ik kon ook niet zomaar drie weken helemaal vrijplannen, aangezien ik ook geld nodig heb om weer die kant op te gaan. Maar het voelde heel erg dubbel. Ik wilde helemaal niet weg van hem, hoe leuk ik werken ook vind. En hoewel hij ontzettend sociaal en ondernemend is en ik hem prima alleen kon achterlaten in Rotterdam, voelde het gewoon niet goed. Het maakte me gestresst. Daarnaast was het ook best wel heftig om drie weken lang niet alleen te zijn. Ik ben iemand die oplaad door alleen te zijn of iets voor mezelf te doen. Ook daarin was het zoeken. Ontspanning zoeken en opladen samen met iemand in plaats van alleen. Zahier is wel iemand die dat aanvoelt en zo gunde hij me af en toe tijd voor mezelf en ging hij even de deur uit om te sporten. De afgelopen drie weken waren één grote bubbel en een rollercoaster van emoties, maar het heeft ons zeker dichter bij elkaar gebracht. En als ik dan in die sprankelende, sprekende ogen van hem kijk en die onvoorwaardelijke liefde voel, kan ik alleen maar denken…op naar de volgende stap!

Eva