Just a little bit longer

Vandaag is de dag. De dag waar ik al twee maanden tegenop kijk. De dag waarop ik weet dat ik me ontzettend verloren ga voelen. De dag dat ik Zahier naar het vliegveld ga brengen, wetende dat ik hem weer twee maanden niet ga zien. De afgelopen drie dagen heeft hij me elke ochtend verdrietig aangekeken en gezegd: nog 3 dagen, nog 2 dagen, nog 1 dag. En elke keer zeg ik alleen maar: NEEHEE! En duw de gedachte dat hij zal vertrekken snel weg en probeer in het moment te blijven. Maar nu zijn we nog samen denk ik steeds. Maar vandaag is het onvermijdelijke moment daar. Over een paar uur stapt hij in het vliegtuig. Met tegenzin staan we op en maak ik een ontbijtje voor ons. Daarna douchen we allebei en dan staat ons een inpak uitdaging te wachten. Zahier heeft heel enthousiast 6 truien, 4 t-shirts en 3 korte broeken gekocht in de Sale bij de H&M. Helemaal in zijn nopjes. Ik vraag me alleen maar de hele tijd af, hoe gaat hij al die kleding meekrijgen naar Zuid-Afrika. Maargoed, challenge excepted, denk ik en ik haal zijn hele koffer leeg en begin zijn kleding zo plat mogelijk op te vouwen. Hij klungelt wat naast me en al snel zeg ik hem dat ik de koffer wel alleen inpak, aangezien dat de grootste kans van slagen heeft. Als alle kleding erin zit, moeten er ook ineens nog een paar schoenen, slippers, haar gel, shampoo en parfum in. We duwen en schorren wat en proppen uiteindelijk alles in de koffer en krijgen hem met moeite dicht, waarbij Zahier de opmerking maakt: als er te hard met m’n koffer wordt gegooid, dan knalt ie waarschijnlijk uit elkaar. Waarna hij zegt: Ach het zijn maar spullen. Hij pakt zijn handbagage in en al zijn spulletjes zijn nu ingepakt. Ik kijk om me heen in mijn ineens wel heel lege huis. Ergens voelt het fijn en opgeruimd, maar ik weet ook dat ik straks terugkeer in een letterlijk leeg huis en die gedachte maakt me nu al verdrietig. We stappen in de auto en gaan op weg naar Schiphol. De hele rit speelt hij als onze lievelingsliedjes af op de radio en ik houd de hele rit zijn hand vast. Tussendoor huil ik wat, in gedachten verzonken en maakt hij grapjes om de stemming erin te houden. Dan zegt hij ineens: je doet het weer, je lacht en je huilt tegelijk. Volgens mij ben ik de enige die je kan laten lachen en huilen tegelijk. En dat klopt. Op dit soort rare momenten, dit is nu derde keer, lijkt het alsof ik mezelf niet ben. Ik verander in een soort emotioneel wrak en al mijn emoties lijken simultaan uit mijn hoofd te lopen. We komen aan op Schiphol en vertrekken naar de incheck balie. Daar blijkt dat hij twee hele koffers mee had mogen nemen. En wij maar proppen de hele tijd… Daarna rennen we nog snel even naar de Nespresso shop voor lekkere koffie voor mee naar Kaapstad en naar de Albert Heijn om Stroopwafels voor familie en vrienden in te slaan. Het is druk op Schiphol, de vakanties zijn begonnen. Dus de wachtrij voor de controle is messenmassa’s dik. Snel lopen we terug naar de rij en dan is het moment echt daar. Het moment van het afscheid. Daar ga ik weer, tranen rollen over mijn wangen in een vol Schiphol met wachtende, gestresste en verwachtingsvolle reizigers. Maar iedereen is druk met zichzelf en lijkt ons gelukkig niet eens op te merken. Zahier bedankt me voor de fijne tijd in Nederland en zegt niet te kunnen wachten om me over twee maanden weer te zien. Ik bedankt hem voor de fijne tijd en geef hem nog één laatste kus voor hij door het poortje gaat. Daarna blijf ik staan en zwaai tot hij de hoek om gaat en ik hem echt niet meer kan zien. Dan loop ik leeg en wat verloren terug naar mijn auto. Ik stap in en hoor een liedje op de radio wat precies de lading van dit alles dekt:

“And oh when you leaving
I wonder when I’ll get to see you again
So I count down the days
Wishing you could stay a little bit longer
Just a little bit longer

You don’t have to tell me, you don’t have to call
Just know that my heart is always open”

Ik stuur hem het liedje vlak voordat het vliegtuig naar Kaapstad opstijgt…

Eva