Devil’s Peak

Vandaag gaan we een nieuwe hike doen. Zahier heeft deze hike ook pas één keer gedaan en wil hem ook graag met mij lopen. Het is een intense hike, vandaar ook de naam Devil’s Peak. Het leuke van deze hike is dat je aan de andere kant van de tafelberg klimt waardoor je uitzicht hebt op zee en een ander gedeelte van de stad. Het hoogste topje van deze berg ligt op 1km hoogte. Eerder dit jaar hebben we de India Venster hike gedaan die ook helemaal tot bovenaan de tafelberg loopt. Het fijne van deze hike is dat je eventueel ook weer met de kabelbaan naar beneden kan.
We parkeren de auto zo dicht mogelijk bij het beginpunt van de trail. Al moeten we dan alsnog bijna drie kwartier lopen voordat we bij het startpunt zijn. Maar op de terugweg komen we beneden bij de auto uit en hoeven we dat extra stuk niet meer terug te lopen. Het eerste gedeelte van de hike lopen we zelfs een stuk naar beneden, wat een beetje gek voelt aangezien we een berg op moeten. Op een gegeven moment komen we bij het eerste pad wat omhoog loopt en daar start de klim dan ook meteen. We klimmen meteen stijl de rotsen op. Het voordeel is nu wel dat we al goed zijn opgewarmd omdat we al een uur aan het wandelen zijn. We genieten onderweg intens van de mooie en heerlijk ruikende bloemen en nemen zo af en toe een korte pauze om even op adem te komen. Het is een prachtige dag vandaag, de zomer in Kaapstad is officieel aangebroken. Het is 26 graden en er is geen wolkje aan de lucht. We klimmen gestaag door. Sommige stukken zijn best spannend omdat je letterlijk aan het klimmen bent, maar dan niet gezekerd. Hoe hoger we komen, hoe meer het gaat waaien. De wolkjes boven onze hoofden zoeven in een sneltreinvaart voorbij. Op een gegeven moment komen we aan op de eerste top. Inmiddels hebben we 2,5 uur gelopen en als we nog verder willen naar de allerhoogste top, moeten we nog 1,5 uur lopen. We genieten van het prachtige uitzicht op de stad en maken een paar mooie foto’s. We besluiten om weer langzaam af te gaan dalen aangezien we al best wel wat kilometers in onze benen hebben en nog een lange weg naar beneden af te leggen hebben. Zahier gaat op onderzoek uit waar er een route naar beneden loopt. De vorige keer is hij namelijk wel nog verder omhoog geklommen. Hij ziet een pad en we klimmen er naar toe. Na een tijdje wordt het pad steeds smaller en lopen we eigenlijk gewoon door plantenstruiken heen. Zahier blijft volhouden dat het een pad is, terwijl ik me afvraag of dat wel echt het geval is. Aangezien we letterlijk door een boesch boesch van struiken banjeren, glijden we om de beurt steeds uit in het zand wat weg slipt onder onze voeten. Na een tijdje banjeren vraag ik hem of hij zeker weet of dit wel echt de route naar beneden is. Hij begint nu ook langzaam te twijfelen. Op een gegeven moment word het pad gelukkig weer breder en hoeven we niet meer door de struiken heen te lopen. We volgen het pad een tijd, maar het pad daalt niet verder af. Het pad loopt alleen maar om de berg heen en langzaam lopen we terug naar de kant waar we de berg op kwamen. De struiken hebben nu plaats gemaakt voor prikplanten die in mijn blote benen prikken en kleine wondjes veroorzaken. Ik begin me een beetje weemoedig te voelen. Er lijkt geen eind aan dit pad te komen en we moeten toch echt naar beneden. Op een gegeven moment zie ik een pad dat naar beneden leidt. Maar ik zie ook dat dit het pad is waar we omhoog gekomen zijn. Dit betekent dus dat we toch echt dezelfde weg terug naar beneden moeten lopen. De moed zakt me nog verder in de schoenen, maar aan de andere kant ben ik ook blij dat we in ieder geval naar beneden kunnen. We zetten onze schouders eronder en beginnen aan de afdaling. Op een gegeven moment komen we weer bij het pad beneden uit. Nu kan het niet langer meer dan een uur zijn. We lopen en lopen en op een gegeven moment realiseert Zahier zich dat we een ander zijpad hadden moeten nemen. Achja, dat kan er ook nog wel bij. We lopen een stuk terug en nemen uiteindelijk het juiste pad. 6 uur later, totaal uitgeput, verbrand en zonder nog een drupje water in ons flesje, na een hike van 18 kilometer, is dan eindelijk de auto in zicht. We kunnen allebei wel janken zo blij. Well at least we got some really nice pictures 😛

Eva