Time to shoot!

Vandaag is mijn één na laatste dag in Kaapstad. Ik sta iets voor 6 uur op, want ik heb een portfolio shoot gepland staan. Tijdens mijn verblijf de afgelopen drie weken heb ik getekend bij een nieuw modellenbureau en heb ik twee shoots gepland om mijn portfolio alvast weer een nieuwe boost te geven voor het hoogseizoen, straks, in januari. Voor deze shoot werk ik samen met een fotograaf, stylist, haar stylist en visagist. Een heel team dus. Als ik wakker word is het al licht buiten en de zon schijnt. Ik ben meteen opgetogen, want ik heb super veel zin in deze shoot. Soms voel je gewoon van tevoren of iets een succes gaat worden en bij deze shoot heb ik een heel goed gevoel! Het enige minpuntje is dat we hebben afgesproken in een straat in het centrum zonder echt een locatie te hebben voor haar en make up. De haarstylist en fotograaf maken zich daar van tevoren een beetje druk om, maar ik zie dat er een aantal cafeetjes in de buurt zitten en ik ben de beroerdste niet om even ergens naar binnen te lopen en te vragen of we wat elektriciteit mogen “lenen”. Ik arriveer als eerste op de locatie en wacht op de rest van het team. Zodra iedereen er is, lopen we naar het cafeetje iets verderop in de straat, wat net open gaat. Het is 7 uur s’ ochtends. We vragen of we kort gebruik mogen maken van de locatie voor haar en make up en eventueel ook later om te shooten en er word ingestemd. Het wordt wel nog even dubbel gecheckt met de baas. Niet veel later stopt er een grote auto voor de deur en zijn we allen in de veronderstelling dat “de baas” arriveert. Hij stapt uit, maakt een grapje naar ons toe over de make up, en gaat zitten. Het blijkt gewoon een klant te zijn. Niet lang erna komt er een witheet geblakerde man aangelopen, de echte baas dus. Hij vraagt wat we hier in godsnaam aan het doen zijn. De fotograaf legt in het kort de situatie uit en ook dat we netjes toestemming hebben gevraagd aan het personeel. De man begint een heel verhaal over dat het cafe een buurtcafé is en dat het dus van de mensen is die er wonen. En dat we twee weken van tevoren toestemming hadden moeten vragen om hier te shooten en dat het 80 euro per uur kost. Daarna zegt hij dat we ook zomaar een stel criminelen zouden kunnen zijn, die ons voordoen als een filmploeg maar eigenlijk het café checken om het te kunnen beroven. Ik barst spontaan in lachen uit als hij deze krankzinnige woorden in zijn mond neemt, maar hij kijkt me boos aan en dan pas snap ik dat hij geen grap maakt en het menens is. We pakken meteen onze spullen en lichtelijk ontdaan, maar toch ook wel grappend en vol ongeloof lopen we terug naar de auto. Dit gekke incident bindt ons meteen onvoorwaardelijk als team en brengt ons in een nog gezelligere stemming. We besluiten om haar en make up op de eerste locatie te doen. In Nederland zou ik hem nu waarschijnlijk gaan stressen, maar ik heb nog steeds een heel goed gevoel over deze shoot en in mijn ont-stresste, Zuid-Afrikaanse flow heb ik het volste vertrouwen dat alles goed gaat komen. Het is prachtig weer, de zon schijnt en we zijn in een oh zo mooi land, dus wat kan er nu echt misgaan? We zijn op locatie, mijn haar en make up zijn gedaan, ik heb de prachtige kleding aan die de stylist heeft meegenomen en dan is het tijd om te gaan shooten. De connectie tussen een fotograaf en model is heel belangrijk. Het model moet zich volledig op zijn/haar gemak voelen en de fotograaf heeft als taak het model zo mooi en echt mogelijk weer te geven. Soms komt zo’n connectie wat traag op gang of is hij er niet echt. Maar soms is er ook meteen een connectie en lijkt alles te kloppen! En dat voel ik meteen. Zijn manier van schieten past me als een warme jas en ik voel me meteen als een vis in het water. Dit is uitzonderlijk, want meestal ben ik een dieseltje dat wat traag op gang komt. Ik vind poseren met “niks” best lastig en beschouw mezelf vaak meer als actrice dan model. Maar dit keer is het anders en het eerste shot is meteen raak. Ik kijk naar de foto op het schermpje van de camera en kan alleen maar denken: Wauw, ben ik dit?

Eva