Reset

De afgelopen twee weken heb ik griep gehad. Het begon met een verkoudheid die na een dag ook op mijn keel zat. Het leek allemaal mee te vallen en na twee dagen voelde ik me alweer iets beter, tot ik op dag drie een hele lange werkdag had. En van klus naar klus stresste. Op dag vier kon je me halverwege de dag opvegen en op dag vijf had ik officieel griep. Op dag zes was ik gelukkig een dagje vrij waardoor op dag zeven in ieder geval mijn buikgriep over was en ik alleen nog heel verkouden was. Door mijn drukke schema kon ik niet echt uitrusten waardoor ik nu na twee weken nog steeds een beetje verkouden ben. Door de drukte en griep heb ik de afgelopen twee weken niet kunnen sporten. Normaal sport ik drie keer per week, dus voor mij voelt twee weken niet sporten echt als een eeuwigheid. Gister ben ik eindelijk weer gaan hardlopen en heb ik een yogales gedaan. Doordat ik twee weken niks had gedaan voelde ik mezelf gister ineens weer indalen in mijn lichaam. Dat was zo’n fijn gevoel. Ik realiseerde me dat ik de afgelopen twee weken dus eigenlijk mijn lichaam een soort ontstegen was. Ik zat wel in mijn lichaam maar eigenlijk dus ook helemaal niet. En leefde alleen nog maar met mijn hoofd. De rest wat eronder zat negerend. Ik vroeg me dan ook meteen af, zouden mensen die nooit sporten dan alleen maar met hun hoofd leven? Ik heb sporten echt nodig om in te dalen en connected te blijven met mijn lichaam, maar ook met mijn gevoel. Toen ik gister weer aan het sporten was merkte ik dat ik langzaam aan, zonder dat ik het zelf doorhad, mijn lichaam dus was ontstegen. Blijkbaar heb ik het vermogen om afstand te doen van mijn lichaam met mijn hoofd. Het is ook niet lekker om in een ziek lijf zitten en dat constant te voelen. Als ik erover nadenk vind ik het best heftig dat je geest dus al je gevoel kan uitschakelen en je in een rationele stand kan doorleven. Uiteraard zal dat niet voor onbepaalde tijd goed kunnen blijven gaan. En zal er een punt komen, waarop je instort als je zo doorleeft. Aan de andere kant is het ook heel mooi dat je geest je lichaam ook kan beschermen, als je bijvoorbeeld een traumatische ervaring hebt gehad. Zodat de klap niet meteen heel hard aankomt, maar je hem langzaam kan toelaten. Als het tenminste niet doorslaat in een posttraumatisch stress syndroom waarin het trauma geheel wordt onderdrukt door de hersenen. Onze hersenen zijn dus tot heel veel in staat. Waarschijnlijk ook tot dingen waar we, op dit moment, niet eens weet van hebben. Fascinerend, maar ook een beetje eng. Het voelde in ieder geval wel weer heel fijn om terug in te dalen in mijn lichaam en alles weer te voelen, inclusief de spierpijn, de dag erna. Alsof mijn lichaam een reset heeft gehad. Terwijl mijn hersens gewoon door zijn gegaan. Hopelijk lukt het om het sporten nu weer op te pakken zodat ik meer in een ontspanning blijf en mijn hersens ook een volledige reset kunnen krijgen. Zodat ik weer helemaal beter word en in balans kom. Stekker eruit, Reset, Stekker erin, Power!

Eva