Ik ben verslaafd

Ik ben verslaafd. Aan prikkels. Net zoals half Nederland, de halve wereld, gok ik zo. Zolang ik mijn bedrijf heb, is dit al zo. Misschien zelfs al wel langer. Ik weet nog wel dat mijn vriend die ik, zes jaar geleden had, het mij kwalijk nam dat ik ’s ochtends altijd eerst mijn telefoon checkte op berichtjes, mailtjes en social media. Voordat ik hem checkte. Ik doe het nog steeds. Dat komt denk ik ook, omdat ik mijn wekker altijd zet op mijn telefoon, dus bij het uitzetten ervan zie ik automatisch wat er binnen is gekomen en wat ik dus heb gemist. Maar ik denk dat ik dat ook zou doen als mijn wekker niet op mijn telefoon zou afgaan. Ik ben totaal niet verslavingsgevoelig als je het hebt over drank, drugs of andere middelen. Gelukkig ook maar. Maar ik ben wel verslaafd aan mijn telefoon. Soms denk ik, als nu mijn tas met mijn portemonnee erin wordt gejat, zou ik het minder erg vinden dan wanneer mijn telefoon zou worden gejat. Dit heeft ook te maken met foto’s die erop staan en al mijn (werk)contacten. En pasjes en geld zijn toch net iets gemakkelijker te vervangen. Een paar jaar geleden werd mijn telefoon gejat. Je voelt je zo onthand als dat gebeurt. Je kan eigenlijk niks. Je kan niet eens bellen om aangifte te doen en je kan niemand gemakkelijk bereiken. Vroeger leerde ik mijn huistelefoonnummer nog uit mijn hoofd, maar ja wie heeft er tegenwoordig nog een vaste telefoon thuis? Ik vond het vooral erg dat ik mijn foto’s toen kwijt was. Mijn foto’s staan voor alles wat ik doe, het zijn mijn herinneringen. Eraan denken is toch anders dan het echt zien. Ik ben nu eenmaal visueel ingesteld.
Ik was laatst aan het werk op een middelbare school en ik hoorde een meisje zeggen: ’s ochtends als ik opsta, kijk ik eerst een uur op mijn telefoon en dan ga ik snel douchen en aankleden en haast ik me naar school. Ik vroeg haar wat ze dan een uur op haar telefoon deed: Instagrammen. Daar heb je toch geen uur voor nodig, zei ik? En toen zei ze dat ze veel internet vrienden heeft. Ik vond dat best heftig. Het “echte” leven bevindt zich toch niet op je telefoon? Of is dat een generatie kloof, vroeg ik me af. En toen voelde ik me eventjes heel oud. Maar als ik er zelf over nadenk heb ik ook een soort van FOMO gevoel als ik te lang niet op mijn telefoon kijk. Dan ben ik toch bang dat ik belangrijke mailtjes, berichtjes of belletjes mis. Ik vind het prettig om altijd bereikbaar te zijn. Wat zegt dat dan over mij? Dat ik een betrouwbaar persoon ben of dat ik gewoon kei hard verslaafd ben. En mijn eigen leven zich ook alleen maar op mijn telefoon afspeelt.
Maar gaat het uiteindelijk om mijn telefoon of gaat het om het krijgen van prikkels? Ik denk uiteindelijk dat laatste. Het is fijn om lekker bezig te zijn, geprikkeld te worden. Door (het zien van) anderen, het binnenkrijgen van opdrachten, reacties of complimenten te krijgen over een post. Social media geeft ons ook het gevoel meer “gezien” te worden. Je bereikt er letterlijk ook een groter publiek mee, zo groot als je zelf wilt. En gezien worden, maakt dat je het gevoel krijgt dat je ertoe doet. Het is ook ergens iets moois, we zijn trots op wat we doen en we willen dit graag delen met onze vrienden of met de rest van de wereld. Het is alleen zo jammer dat we die bevestiging door middel van social media nodig hebben. Zo houden we allemaal onze eigen verslaving, maar ook elkaars verslaving in stand. Stap 1: De stap van erkenning en acceptatie. Wie doet mee?

Eva