Alles komt in drievoud

Zeggen toch altijd: alles komt in drievoud?

Ik spreek af met een vriendinnetje die in Kaapstad woont. Ik heb haar ook al meer dan een jaar niet gezien en inmiddels is ze bevallen van een prachtig dochtertje! We drinken wat in een leuk cafeetje en lopen daarna nog even door het park. Ze is verhuisd en ik besluit om nog even mee te gaan om haar nieuwe huis te bekijken. Als we richting haar huis lopen, valt er ineens een enorme palmtak recht boven ons uit de boom, bijna op ons hoofd. Hij raakt gelukkig alleen onze schouders. Geschrokken lopen we verder. Hoe groot is de kans dat een tak precies op je valt als je eronder doorloopt en het windstil is..?

We komen aan bij haar huis en ze opent de deur. Haar hond is de laatste tijd wat agressief geeft ze aan. Door corona komt hij wat minder buiten waardoor hij wat angstig is geworden en daardoor ook agressief. Zodra de deur open gaat, stormt de hond op me af en voor ik het weet bijt hij door mijn spijkerjasje heen in mijn arm. Daarna springt hij nog een paar keer tegen me op en m’n vriendin probeert zo snel mogelijk de hond van me af te trekken en brengt hem meteen weer naar binnen. Ik ben een enorme hondenvriend en beiden zijn we erg geschrokken! Zo iets is nog nooit eerder gebeurd. Ze gaat meteen over tot actie en we gaan naar de eerste hulp. Daar kunnen ze ons gelukkig snel helpen en mijn wonden, die gelukkig oppervlakkig zijn, worden schoongemaakt en ik krijg een tetanus prik. Ook krijg ik een antibiotica zalfje mee om op de wond te doen. We zijn inmiddels van de schrik bekomen en ik ben blij dat de schade gelukkig minimaal is gebleven.

De nacht nadat ik mijn vorige blog schreef en Zahier en ik een hele fijne en bijzondere avond hebben gehad, wordt er om 05.15 uur bij ons ingebroken. Ineens staat er iemand in onze slaapkamer. Zahier’s huis heeft alleen een begaande grond en de slaapkamers hebben allemaal een schuifdeur die naar buiten leidt. Ik ben op dat moment in diepe slaap en schrik ineens wakker van Zahier die schreeuwend door de schuifdeur heen naar buiten springt en begint te roepen om ook de buren wakker te maken. Ik spring uit bed en ren hem slaapdronken achterna. Ik probeer te zien wat er gebeurt en duw tegen de schuifdeur aan die in z’n geheel naar buiten valt. Zahier komt terug en zegt dat er een inbreker in de slaapkamer stond. Hij vraagt of ik oké ben en of er spullen missen. Onze telefoons en laptops liggen er nog zie ik. Dan zegt hij ineens: jouw tas stond toch hier? Mijn tas stond inderdaad naast de schuifdeur en deze is in geen velden of wegen te bekennen. In mijn tas zitten mijn paspoort, portemonnee en huissleutels. Er zit geen geld in mijn portemonnee, dus eigenlijk heeft deze dief er precies niks aan, maar voor mij zijn het mijn waardevolste spullen.
We bellen de politie en ik bel meteen naar mijn bank en blokkeer mijn pasjes. Ik ben ineens klaarwakker. Ondanks dat ik niks heb gezien, word ik overvallen door een extreem naar gevoel. Ik ben ontzettend blij dat Zahier zo’n lichte slaper is, want dit had heel anders af kunnen lopen…
In de wijk waar Zahier woont zit er op elke hoek van de straat een beveiliger, maar niemand heeft iets gezien, aangezien ze allemaal lagen te tukken in hun beveiligingshokje. Ook komt pas na 1,5 uur de politie omdat ze om 05.30 uur een wisseling van de shifts hebben. We doen aangifte en Zahier beschrijft hoe de dief eruit zag. Aangezien mijn tas helemaal open was, probeer ik ook in de tuin van de buren te kijken of er wellicht wat is uitgevallen. Ik zie een pakje crackers liggen en Zahier springt meteen over het hek van de buren. In een struikje vindt hij mijn agenda waar mijn paspoort in zit. Wat een geluk!!! Het zou een hele missie geweest zijn om een tijdelijk paspoort aan te vragen voor mijn reis terug naar Nederland vier dagen later. Ook vindt hij het hoedje van de inbreker, die in alle snelheid waarschijnlijk is afgevallen.
Een paar uur later komt er ook een forensisch team om vingerafdrukken af te nemen. Helaas hebben de twee andere agenten alles al aangeraakt, dus ik vraag me af of daar wat uit gaat komen. Ook zien we voetafdrukken op de muur waar de inbreker de tuin in is gekomen. Ik vraag me enigszins bezorgd af of het er hier altijd zo amateuristisch aantoe gaat bij de politie.
De moeder van Zahier regelt die dag meteen dat er een elektrisch hek rondom het hele huis komt en dat het gehele alarmsysteem, wat al jaren kapot was, weer wordt gemaakt.
Twee dagen later word ik ineens gebeld via whatsapp door een onbekend nummer. Ik vraag wie deze persoon is en hij geeft aan mijn tas in zijn tuin gevonden te hebben. Mijn portemonnee met mijn pasjes en sleutels zitten erin. Ik kan het bijna niet geloven! Deze meneer woont vier straten verderop helemaal aan de andere kant van de straat. Hij stuurt me de video beelden van zijn beveiligingscamera’s waarop je de jongen zijn tuin in ziet sluipen met mijn tas. Vervolgens zie je hem alles uit mijn tas halen en doorzoeken. Dit was slechts 4 minuten na de inbraak. Dat betekent dus dat de inbreker met een enorme vaart naar deze tuin is gerend. En waarschijnlijk de gehele inbraak tot in z’n puntjes heeft voorbereid. De man vertelt dat zijn pitbull iets hoorde en achter de inbreker is aangerend. Daardoor heeft hij in alle hectiek mijn tas laten liggen. Opnieuw, wat een geluk!
Uiteindelijk heb ik het belangrijkste terug mijn paspoort en mijn huissleutels. En ik voel me gezegend met een engeltje op mijn schouder. Dit was een waarschuwing. Zahier komt over een maand naar Nederland en ik moet er niet aan denken dat dit was gebeurd als zijn moeder alleen thuis was geweest. Ze had natuurlijk al het hele huis laten renoveren en dit was gewoon de laatste stap, een verzekering van haar veiligheid.

Alles komt in drievoud. En gelukkig zat er in deze drie ongelukkige situaties ook heel veel geluk!

Eva