Capetown is healing for the soul

Na een lange en gestresste vlucht naar Kaapstad, ben ik snel door de douane heen, vind ik mijn koffer meteen op de band en loop ik het vliegveld binnen. Daar zit hij te wachten, Zahier! Mijn hart slaat een sprongetje als ik hem zie en ik voel dat mijn mondkampje (wat ik inmiddels al 14 uur op heb) even helemaal naar binnen wordt gezongen doordat mijn adem letterlijk even stokt van blijdschap! Het is wederom even heel gek om elkaar weer te zien, als was het gelukkig dit keer maar een periode van vijf weken. Ik kan bijna niet geloven dat ik na meer dan een jaar en na drie pogingen, nu dan eindelijk toch echt in Kaapstad ben. We rijden meteen even naar Woolworths om wat te eten te halen en daarna gaan we naar huis. Zijn moeder zit ons op te wachten en ik ben blij dat ik haar eindelijk na meer dan een jaar weer zie. Ze heeft het hele huis van binnen en van buiten laten renoveren en alles ziet er spik en span uit! De afgelopen weken voelde ik me ziek van heimwee. Een heel gek gevoel, aangezien ik immers gewoon thuis was. Maar Kaapstad is inmiddels al meer dan twee jaar ook onderdeel van mijn thuis en het brak mijn hart dat ik hier niet kon zijn. De eerste paar dagen is het slecht weer, het regent flink en het is niet super warm. Ik vind het niet erg. Het geeft me tijd om even bij te komen en langzaam te wennen aan de warmte, die na vier dagen weer terug is. Die dag ga ik meteen lekker bij het zwembad liggen in de tuin en plons ik voor het eerst in het zwembad. Ik voel mijn spieren ontspannen en langzaamaan begin ik Nederland een beetje los te laten. Ondertussen pakken we ons leven hier op alsof er niks is gebeurd. We gaan naar de Houtbay markt, eten een visje bij het visrestaurant aan de haven en ontmoet ik een aantal van zijn familieleden. Ook pakken we het samen sporten weer op en gaan bijna elke dag naar de sportschool. Het voelt gek, alles wat op dit moment in Nederland al maanden niet kan, is hier de normaalste zaak van de wereld. Wel moet je hier overal je mondkapje op, ook buiten. In de zon en in de sportschool is dat vaak een plakkerig gebeuren, maar ik ben heel blij en dankbaar dat dat met een kapje op allemaal mogelijk is. Ook moet je hier bij elke winkel, sportschool of restaurant bij binnenkomst je handen desinfecteren en wordt je temperatuur opgemeten. Samenkomsten van 50 tot 100 mensen zijn hier alweer toegestaan en ik merk dat ik het vreemd vind om zoveel mensen bij elkaar te zien. Ik vraag me soms af waarom er hier veel minder besmettingen zijn dan in Nederland. Maar al snel begin ik het te begrijpen. Mensen laten zich hier niet testen. Ze hebben er gewoonweg het geld niet voor. En als ze zich gratis willen laten testen is de wachtlijst meestal een week. Dat schiet natuurlijk niet op en ik vraag me af of deze mensen zich in die week tijd wel netjes aan de quarantaineplicht houden.
Ondanks dat we in Nederland in een derde golf zijn beland, denk ik dat we het dus zo gek nog niet doen. Alleen moet er gewoon veel sneller en meer gevaccineerd gaan worden aangezien we elke keer weer terug bij af zijn en de besmettingen zodra er ook maar iets wordt versoepeld, of als er een nieuwe mutant opduikt, weer oplopen. Het blijft een ingewikkeld virus.
Gelukkig zijn er genoeg dingen die we hier ook redelijk “veilig” kunnen doen en ik merk dat mijn batterij zich gelukkig langzaam weer begint op te laden.

Eva