Dagdroom

Het is 2020

en ik staar naar een lege pagina op mijn computer scherm.

Het is weer tijd voor een blog.

Ik voel me net zo leeg als de pagina voor me

En ben al ontelbaar keren opnieuw begonnen.

2020 zo’n mooi rond getal.

Zoveel beloftes.

Zoveel verwachtingen.

Dit word mijn jaar. Dat riepen we allemaal.

En ja dat roept iedereen elk jaar, maar dit jaar meenden we het echt.

Ikzelf, was ook benieuwd naar wat dit jaar voor me in petto had

Ik zou me ook laten verrassen, net als iedereen.

Nou we zijn verrast mensen.

Dat zijn we zeker. En hoe.

Hoe rustig ik 2020 in ging, zo rustig zal ik dit jaar ook verlaten.

Rustiger zelfs. Zonder een knaller aan het eind.

Gedachteloos zweven we vanzelf door.

Ik reis in gedachten naar het land van 2021

het land van de vrijheid en mogelijkheden.

Het land van de nieuwe beloftes en verwachtingen.

Ik merk dat ik die inmiddels heb bijgesteld.

Of misschien heb ik ze wel even on hold gezet.

Voor in betere tijden.

Je kan jezelf niet altijd maar de hele tijd de wereld wensen.

Ben ik realistischer geworden,

of heb ik enkel en alleen mijn verwachtingspatroon bijgesteld.

Ik droom van verre landen en exotische stranden.

Ik ruik de zee en voel het zand kriebelen tussen mijn tenen.

Een oase. Een heerlijke droom.

Ik vraag me af of de tijd trager is geworden,

Of dat het even snel ging als daarvoor.

Ik vraag me af of we de tijd bewuster hebben beleefd

Misschien juist wel omdat het trager ging.

En ik vraag me af of we terug gaan naar eerder

Zoals de dingen waren.

Of kan dat eigenlijk helemaal niet?

En is tijd die gepasseerd is,

gepasseerde tijd?

Zo mijmer ik voort.

Terwijl de lege pagina zich heeft gevuld met kleine, sierlijke letters.

Ik hoopte op een gedicht.

Maar het werd een gedachten stroom.

Een dagdroom.

 

Eva