De wereld is een harmonica

Gister ben ik voor het eerst door een corona teststraat gereden. Ik moest een sneltest doen voor een shoot die op de planning stond. Ik had verwacht een keelswap te krijgen, maar het werd een neus swap. Helaas. Ik kan je vertellen dat een neus swap eigenlijk gewoon een keelswap is, want het staafje gaat zover je neus in dat het er bij je keel weer uit komt. Toen het staafje erin zat werd er uiteraard ook nog even lekker rondgedraaid om te zorgen dat er genoeg cellen aan het staafje zouden zitten. Ik hield mezelf rustig en traande een beetje door het nare gevoel wat het staafje me gaf en oogde de rust zelve volgens de testafneemster. Dit was enkel en alleen schijn aangezien ik het van binnen toch wel even uitschreeuwde. Terwijl ik daar zo in mijn auto zat, met die staaf ver in mijn neus dacht ik, de wereld is een harmonica geworden.
We hebben ons dit jaar al zo vaak aan moeten passen. Ieder op zijn eigen manier in verschillende situaties en scenario’s, maar wel allemaal met dezelfde oorzaak: het virus.
Gelukkig is ons leven ook doorgegaan, baby’s zijn geboren, mensen zijn verhuisd, carrière switches zijn gemaakt, bijscholingscursussen zijn gevolgd. Met allerlei nieuwe aanpassingen zijn er toch tv series gemaakt, is er nieuwe muziek uitgebracht, zijn er verkiezingen geweest en hebben we zo goed en kwaad als het ging doorgebikkeld.
Nu we tegen het eind van het jaar lopen, wordt dat aanpassingsvermogen wederom getest. We kwam in een tweede lock down terecht. De theaters en horeca waren weer open, maar gingen weer dicht. Mogen ze binnen kort weer open en onder welke omstandigheden dan? Mogen we dit jaar wel sinterklaas en kerst met onze familie vieren? Of wordt het een kale kerst? Hoe zal het twaalf uur moment dit jaar zijn als we 2021 inluiden zonder vuurwerk en zonder feestjes en evenementen. Wat zal er gebeuren als we gaan versoepelen? Zal het virus dan weer verspreiden en zal de harmonica dan wéér een inwaartse beweging moeten maken?
We passen ons constant aan. De harmonica gaat weer even naar buiten en daarna toch weer naar binnen. We krijgen weer vrijheden en opnieuw weer beperkingen. Ik heb nog nooit zoveel in mijn papieren agenda gekrast als in dit jaar.
En dan te bedenken dat het virus precies een jaar geleden uitbrak in China en wij nog geen weet hadden van wat ons te wachten stond. Die ene besmetting die ervoor zorgde dat de wereld een harmonica werd. Of, zoals sommigen denken, het virus wat om wat voor redenen dan ook, onze wereld in is gebracht. Ondanks dat niemand op deze harmonica zat te wachten, laat het wel zien dat we weerbaar zijn en toch best wel een groot aanpassingsvermogen hebben. We passen ons snel aan in nieuwe situaties, gedwongen, dat helaas wel.
Zo kreeg ik ook ineens fijn nieuws wat betreft mijn theaterwerk en was daar ineens toch een onverwachts lichtpuntje in de duisternis. Iets wat ik eigenlijk al had opgegeven. En ik realiseerde me ineens, met mijn lief naast me op de bank, het grootste cadeau van dit jaar, dat die harmonicabeweging dus ook onverwachtse, positieve bewegingen kan maken. En ook weer zal gaan maken. Toen hoorde ik ineens in die beweging, heel zachtjes in de verte, een mooi, nieuw liedje dat begon te spelen..

Eva