From being apart to living together

Even was het heel gek om elkaar na acht maanden weer te zien. Maar ik denk dat ik het de andere keren, die veel korter waren, gekker vond. In die acht maanden waren we op de een of andere manier nog meer naar elkaar toegegroeid. We gingen samen sporten, keken samen series en hadden veel gesprekken. Ons vertrouwen in elkaar en ons vertrouwen in de wereld was zo enorm op de proef gesteld dat het ondanks de letterlijke afstand als heel dichtbij had gevoeld. We wisten in die acht maanden dat het goed zou komen. De vraag was alleen wanneer. Toen het einde naderde en we alle papieren hadden en alles super strak gepland, maar goed verliep, wist ik dat dit het moment zou zijn waarop het ging lukken. Eindelijk konden we alles loslaten. Al die maanden van onzekerheid en wachten. Ik had verwacht toen ik hem zag dat ik alleen maar zou kunnen huilen. Dat letterlijk in elkaar zou storten. Maar dat gebeurde helemaal niet. Ik voelde enkel en alleen maar dankbaarheid en blijdschap. En ik realiseerde me toen ik in zijn ogen keek en zijn gebruinde gezicht zag, hoe knap ik hem nog steeds vind. Hij is het gewoon, die ene.
We liepen terug naar de auto en ineens kwamen daar de tranen. De tranen van opluchting. Het was eindelijk gelukt. We konden nu eindelijk door met ons leven, onze plannen.
De eerste twee dagen was ik vrij en we gingen samen wandelen, winkelen en boulderen. Het was super fijn om samen op pad te gaan en de dingen te doen die we zo lang niet samen hadden kunnen doen. En ergens was het ook gewoon als vanouds en heel vanzelfsprekend. Zoals het zou moeten zijn.
Onze relatie bestaat uit uitersten. Of we zijn heel veel samen en wonen letterlijk samen of we zijn een werelddeel van elkaar verwijderd en doen ons eigen ding. De hele fase van “met elkaar daten” en uitkijken naar het moment dat je elkaar weer ziet, hebben we een soort van overgeslagen. Het echte daten hebben we alleen gedaan in de eerste twee maanden dat we elkaar ontmoetten toen ik voor het eerst in Kaapstad was. Samenwonen is een goede manier om elkaar snel te leren kennen. Zo is Zahier een enorme sloddervos en ik ben ik uiterst georganiseerd en netjes. Het is voor ons beiden een uitdaging om daarin een middenweg te vinden. Zo maakt hij grapjes over mijn OCD en zo plak ik hem wel eens achter het behang als de woonkamer weer helemaal is ontploft. Of als hij crackers op de kast staat de smeren zonder bordje eronder en ik me sterk afvraag waarom dat niet op het aanrecht kan. Maar ach, als dat het enige is waar we ons aan ergeren, dan is het allemaal zo erg nog niet…

Eva