Wanneer alle puzzelstukjes ein-de-lijk in elkaar vallen

Half september werd aangekondigd dat Kaapstad open zou gaan per 1 oktober. Ik boekte meteen een ticket en zou 2 oktober vliegen. Helaas werd 30 september bekend gemaakt dat Nederlanders, door het oplopende aantal besmettingen, niet welkom waren in Zuid-Afrika. Zahier en ik gingen meteen in de regelmodus. Ik boekte mijn ticket om op zijn naam. Hij boekte meteen een afspraak bij de Ambassade en we besloten gebruik te maken van de lange-afstands-relatie regeling, die gelukkig geldt in Nederland. Ook gingen we verder met het regelen van zijn verblijfsvergunning voor Nederland en we planden zijn taaltest in, stap 1 van de inburgering. We wisten dat we er nog lang niet waren, maar er zat in ieder geval weer beweging in de hele situatie.
Een week later leverde Zahier alle papieren in de bij de Ambassade in Kaapstad. Nu was het opnieuw wachten geblazen en hopen op het beste.
Er ging een week voorbij. We hoorden niks. Na anderhalve week begonnen we ongerust te worden. Ook omdat het inmiddels vrijdag was en Zahier op maandag naar Pretoria moest vliegen om zijn taaltest te doen en zijn paspoort nog steeds bij de Ambassade lag. Ik had inmiddels ook contact met iemand van de Ambassade in Pretoria. Hij zou het ook voor me laten checken, maar dat kon pas na het weekend…
Zahier vertrok maandag ochtend vroeg naar Pretoria en mocht gelukkig binnenlands vliegen met een kopie van zijn paspoort. Ook kreeg ik maandag ochtend een reactie van de Ambassade dat zijn paspoort klaar lag en hij hem op kon halen. We wisten alleen nog steeds niet of dit mét of zónder het visum erin zou zijn. Op dinsdag ochtend checkte Zahier in bij de Ambassade in Pretoria om zijn Nederlandse taaltest te doen. Omdat hij niet langer kon wachten, vroeg hij of zijn visum was goedgekeurd. De dame die hem hielp gaf aan dat, als je hem zelf op moest halen bij de Ambassade, het visum waarschijnlijk niet goedgekeurd zou zijn. Aangezien ze de paspoorten thuis sturen in verband met corona. Zahier raakte meteen gestresst en ging lichtelijk overstuur zijn taaltest in. Halverwege de test, kwam de vrouw binnengelopen. Ze had gebeld naar de Ambassade in Kaapstad en het visum was goedgekeurd! Opgelucht en inmiddels niet perséé meer super geconcentreerd, maakte Zahier zijn taaltest af. Gelukkig had hij wel heel goed gestudeerd, dus ik gok dat het wel los zal lopen. We krijgen die uitslag binnen 6 weken.
Vervolgens regelde hij alles om zijn reis naar Nederland voor te bereiden. Hij haalde zijn paspoort op, waar iedereen van de Ambassade inmiddels wist wie wij waren, deed een corona test, printte nogmaals alle formulieren uit die we nodig hadden om onze relatie aan te tonen en zaterdag avond vertrok hij naar het vliegveld. Bij de douane werden de papieren vluchtig gecheckt en gelukkig mocht hij meteen doorlopen. We wisten dat deze check in Nederland nogmaals zou moeten gebeuren, dus het bleef allemaal spannend! Terwijl Zahier een nachtvlucht had, probeerde ik zo goed en zo kwaad als het ging te slapen. De volgende ochtend nam ik me voor om niet té vroeg naar Schiphol te vertrekken omdat ik de vorige keer twee uur moest wachten voordat hij door de douane was. En ik mezelf deze stress niet wéér en zeker niet in deze omstandigheden aan wilde doen. Zijn check bij de Nederlandse douane ging ook snel. De man die zijn papieren checkte en alle inmiddels gepubliceerde artikelen over ons las en onze foto’s uit te Efteling zag, schepte nog even op naar zijn collega’s en vroeg grappend aan Zahier of hij een beroemdheid is in Nederland.
Vijf minuten voordat ik bij de parkeerplaats op Schiphol was, appte hij: “Schat, waar ben je? Ik sta buiten met mijn koffers!”
Mijn hart maakte een sprongetje! In plaats van uren te moeten wachten, was ik nu zelfs te laat! Ik rende vanuit mijn auto naar binnen en daar zag ik hem! “Schat!”, Riep ik en vlogen elkaar, ein-de-lijk na acht maanden weer in de armen <3

Eva