De wereld gaat open en ik loop leeg

Langzamerhand gaat er weer meer gebeuren op elk vlak in Nederland. We zijn er nog lang niet maar bepaalde sectoren mogen weer open. Er wordt gezegd vanuit humanitaire redenen, anderen denken vanwege de verkiezingen die eraan komen. Either way, het is fijn dat de samenleving weer een beetje open mag. Toch lees ik nog steeds dagelijks over een derde golf die eraan komt. Virologen zeggen dat hij er sowieso aan komt, ze weten alleen niet precies wanneer en niet hoe heftig deze golf zal worden. Ik ben heel blij dat de contactberoepen weer aan de slag mogen en snap er geen snars van dat de terrassen niet open mogen, aangezien iedereen nu in elk park op elkaar gaat zitten en je de afstand op een terras in ieder geval nog kan reguleren.
Er wordt veel onrust gezaaid in het nieuws en ik denk dat we onnodig bang gemaakt worden. Nieuws is natuurlijk heel belangrijk. Je wilt weten wat er in de wereld speelt. Maar daarnaast is nieuws, net als telefoongebruik, koffie, drinken en roken een verslaving. Ik merk dat ik nu zelf ook al een jaar lang elke dag het nieuws lees. Nu zul je denken, ik ook, heel normaal toch? Maar is dit wel zo gezond, vraag ik me af. Net als TE veel koffie, Te veel alcohol is Te veel nieuws ook niet gezond.
In Zuid-Afrika zijn op dit moment bijna geen besmettingen meer, maar wij hebben nog steeds een inreisverbod. We proberen met man en macht alle gemuteerde varianten uit Nederland te houden, guess what: die mutanten zijn er al. We leven in een angstcultuur op dit moment.
Ik ben super blij met de versoepelingen en het fijne weer, maar ik merk ook: ik loop leeg. Ik word elke ochtend moe en uitgeput wakker en voel me eigenlijk moe gestreden. Ik denk dat er veel mensen zijn die zich zo voelen. Elke kleine tegenslag voelt dan ook aan als een enorme teleurstelling en een enorme berg die weer beklommen moet worden. Ik sport me iedere dag rot om in ieder geval een gelukzalig endorfine shotje te krijgen en niet in een depressie te belanden.
Ik weet, ik ben gezond, ik heb een dak boven mijn hoofd en mag nog steeds gedeeltelijk mijn werk af en toe uitoefenen, maar ik vind het best een uitdaging om sterk te zijn en te blijven. En ik weet zeker dat ik daarin niet de enige ben. Soms is er gewoon een enorme zee van niksigheid, geen doel om voor op te staan en dat is gewoon lastig.
Ik weet ook: DIT GAAT OVER! Nog even doorbijten, focussen op het positieve en wat er wel is.
Soak up the sun. We zijn er bijna jongens!

Eva