Een reflectie

Toen mijn moeder overleed was ik bang dat ik haar zou vergeten. Ik denk dat dat iedereen zijn grootste angst is met het verliezen van een dierbaar persoon. In mijn geval de dierbaarste persoon die ik in mijn leven had. Mijn beste vriendin, mijn maatje, mijn andere twee handen op mijn buik. Ik was bang dat alle kleine dingen langzaam zouden vervagen. Haar stem, haar geur, haar lach. Haar gewoontes. Ik weet nog dat ik elke week haar mobiele nummer belde om haar stem op haar voicemail te horen. En dat ik haar kleren jarenlang niet heb gewassen en wel eens in haar kast ging zitten om haar geur op te snuiven, net zo lang totdat er schimmel in de kast zat en ik gedwongen was om alles uit te zoeken en naar een goed doel te brengen. Ik weet nog dat de dag aanbrak dat mijn ouderlijk huis te koop werd gezet. Het huis waarin ik met mijn vader en moeder heb geleefd. Het huis waarin ik afscheid van haar nam. Het huis waarin mijn moeder overleed. Het huis was in één dag verkocht.
Ik heb nooit echt goed afscheid van mijn moeder kunnen nemen omdat het uiteindelijk allemaal heel snel ging aan haar sterfbed. Ik heb me jarenlang schuldig gevoeld. Ik heb op een gegeven moment alles opgeschreven wat ik van haar wist, gewoon puur om het niet te vergeten. Hoe erg ik me ook verzette tegen de tijd die verstreek, langzaam aan nam ik toch steeds meer afscheid. Het ging vanzelf. Time heals all wounds, een ding wat ik zeker nu zeker weet.
Naast mijn familie zijn er niet zoveel mensen in mijn leven die haar gekend hebben. Het is immers alweer 17 jaar geleden. Maar de mensen die haar wel gekend hebben, spreken altijd van een krachtige vrouw. Een ondernemende vrouw, vol leven. Uiteraard met z’n ups en downs, zoals iedereen. Maar een vechter, een doorzetter. Ondanks dat ze soms ver weg voelt, weet ik dat ze wel ergens is. Als ik wandel en er ineens een vlinder met mee vliegt. Als ze in mijn gedachten is. De angst om haar te vergeten is inmiddels vervaagd. Alle belangrijke dingen weet ik nog. Die zitten van binnen. Ik kreeg deze foto en toen ik naar mezelf keek, zag ik haar ineens. Ik voelde me zo trots als een pauw. Ondanks dat herinneringen vervagen wordt haar spiegelbeeld steeds meer helder als ik in de spiegel kijk. En als ik naar mezelf kijk voel ik me trots. Trots op het feit dat ik haar dochter ben.

Eva