Waarom is de wereld niet van iedereen?

Wat leven we eigenlijk in een rare wereld. Deze week ging ik naar de Afrikaanse Ambassade om weer een werkvisum aan te vragen. Bij mij ging dat gelukkig in één keer goed. Altans ik heb mijn paspoort achtergelaten en betaald. Nu maar hopen dat die stempel er straks weer in staat, dan kan ik voor de volle honderd procent weer rustig adem halen. Maar het meisje voor mij stond al voor de tweede keer in de rij en werd wederom terug gestuurd omdat er nog steeds iets niet in orde was met haar papieren. My worst nightmare, omdat je toch elke keer weer naar Den Haag moet en daar in de rij moet gaan staan en peentjes staat de zweten. De nacht voordat ik erheen moest heb ik ook enorm slecht geslapen. Ik ging al met een onrustig gevoel naar bed en werd met maagpijn wakker. Het was niet zo dat ik er super bewust mee bezig was de avond ervoor, maar ik was dus toch onbewust helemaal gestresst. Ik gok dat dat ook iets te maken heeft met de sfeer die daar hangt. Die is namelijk ook niet bepaald uitnodigend. Als je binnenkomt word je al aangestaard alsof je een crimineel bent en als je aan de beurt bent heb je bijna het gevoel dat een visum aanvragen neerkomt op het begaan van een misdaad.
Eigenlijk zit onze wereld zo gek in elkaar. We roepen allemaal maar: Iedereen is van de wereld en de wereld is van iedereen. Maar uiteindelijk is dat gewoon niet waar. Om naar Nederland te komen, niet eens om hier ook te wonen of te werken, moet Zahier al een visum aanvragen. Als ik niet genoeg zou verdienen, zou hij niet eens bij mij kunnen verblijven. Dus als je verliefd wordt overseas en je hebt niet genoeg geld, ben je dus eigenlijk gewoon de sjaak en heeft je relatie geen toekomst.
Ik begrijp echt wel dat er regels nodig zijn en dat we niet zomaar iedereen overal onbeperkt kunnen toelaten. Maar het feit dat het zo moeilijk is om in een ander land te wonen en te werken, vind ik toch gek. Hetzelfde als dat wij in The States zouden willen wonen of werken. Een Green Card krijgen is ook bijna onbegonnen werk. En als je dan met iemand trouwt, is er ineens van alles mogelijk. Dus dan trouwen we allemaal maar en houden we de schijn op en doen we allemaal mee met een hypocriet systeem. Waarin we elkaar eigenlijk belazeren omdat er nou eenmaal regels zijn gemaakt en we een maas in de wet proberen te vinden om deze regels te kunnen omzeilen.
Iedereen is van deze wereld, maar waarom is de wereld dan niet van iedereen? En waarom zitten we dan met z’n allen vast in zo’n hypocriet systeem? Als ik mezelf deze vraag stel, komt ook de vraag, waarom is er nog steeds oorlog en zoveel machtsvertoon. Waarom kunnen we niet toleranter naar elkaar zijn? En gaat er ooit een dag komen dat onze wereld oorlog vrij is? Dat de grenzen van een land open staan. Dat wij met wie we zijn en al onze culturen elkaar kunnen accepteren, respecteren en omarmen.
Misschien weet ik nu ook waar die buikpijn in mijn onderbewuste vandaan kwam Die pijn gaat veel verder dan alleen dat ene visum…

Eva