Een surrealistische schets

Na een halve dag binnen gezeten te hebben, ga ik naar buiten.

Het is stil op straat. Stiller dan een zondag.

Een gekke gewaarwording, iedereen zo achter de ruiten.

Ik loop richting mijn oude huis

En zie een jongen op een fiets met een gloednieuwe TV onder zijn arm.

Dat zal hij de komende tijd koesteren, gok ik zo, dat zitten achter de buis.

Ik zie mensen hardlopen, samen sporten in het park en op straat.

Het is een prachtige dag, de zon schijnt en de knopjes gaan langzaam open.

De natuur doet wat hij elk jaar doet, terwijl alles in de wereld stil staat.

Lopend langs de Maas zie ik drie jongetjes met hun fiets in de hand staan.

Eentje staat te “wild plassen”. Er loopt opvallend veel politie op straat.

Dus ik vertel hem, terwijl hij nog staat te plassen, dat dit om een fixe boete kan gaan.

Ook zie ik mensen die met een grote boog om anderen heen lopen.

Iedereen kijkt verdacht naar elkaar, allemaal losse eilandjes, verzonken in gedachten.

Allemaal hoofden die hetzelfde hopen.

Zo aan de buitenkant is er niks te zien. Geen zieke mensen. Geen virus, geen bacillen.

En toch speelt er van alles, wat bijna lijkt op een surrealistische werkelijkheid.

Alsof mijn hersens het niet kunnen bevatten terwijl alles en iedereen om me heen loopt te gillen.

Ik voel me verward, verdrietig en leeg. Maar dit is slechts van tijdelijk aard.

Hoe lang dit gaat duren weet geen één.

Er komt een eind aan. Die gedachte geeft me troost.

Wij mensen zijn weerbaar al loopt dit alles in een sneltreinvaart.

Hoe sneller de trein, hoe sneller hij voorbij zal zijn.

Ik loop verder richting huis. Ik adem in, ik adem uit.

Ik til mijn hoofd op richting de zon. Ik snuif wat vitamine D in.

Ik leef, ik ben gezond. En geniet nog even van het licht en de warmte op mijn huid.

Eva