Niets is blijvend

Ik vind het best moeilijk om een blog te schrijven in deze tijd. Iedereen uit zich meer dan ooit op social media. Iedereen heeft een uitlaat klep nodig. Iedereen wil graag gezien en gehoord worden. En dat is heel logisch, want de wereld staat in brand. Voor ons als mensheid in ieder geval. We worden aangetast in ons dagelijks bestaan, ons werk, onze sociale contacten, onze hobby’s, onze plannen, onze dromen. We worden aangetast in ons zijn. Ons geduld en ons vertrouwen worden op de proef gesteld. Er wordt ons gevraagd om stil te staan in rust stand en af te wachten. Om de risico’s voor de kwetsbaren onder ons te verlagen en ervoor te zorgen dat we dit virus met zoveel mogelijk mensen gaan overleven. Moeder natuur roept een halt toe op de mensheid. En hoe zwaar en moeilijk ik dit zelf ook vind, dit is goed voor onze aarde, voor onze natuur.
Er overlijden op dit moment elke dag meer mensen aan Corona dan aan smog. En die dodencijfers zijn normaliter ontzettend hoog. Ik wil daarmee zeker niet het bestaan van het Corona Virus rechtvaardigen. Het is vreselijk. Elke dag sterven wereldwijd duizenden mensen op dit moment. En terwijl al deze mensen sterven, gebeurt er iets wat heel contrasterend is: de aarde heelt. Moeder natuur heeft ons letterlijk stil gezet, op onze plaats gezet. Als we zo door waren gegaan hadden we de mooie aarde waarop we leven verwoest. En hoe moeilijk ik deze situatie ook vind, probeer ik te kijken naar al het positieve wat er nog wel is en al het positieve wat dit virus óók zal veroorzaken. Het zal ervoor zorgen dat we anders omgaan met onze hygiene, dat we anders omgaan met dieren, met de bio-industrie, de natuur en met elkaar. Dat hoop ik althans. Dit gaat zo ver dat wij als koppige mensen niet anders kunnen dan pas op de plaats te maken. Onze eigen behoeftes en verlangens aan de kant te zetten en ons te focussen op de ander. Op een wij en niet meer alleen een ik. Het gaat om verbinding. Niet alleen verbinding met anderen, maar ook een verbinding met jezelf.
Ik dacht dat mijn tegenslagen, het niet kunnen werken, in Kaapstad de grootste uitdaging van dit jaar zou zijn. En dat het alleen maar beter kon worden als ik weer terug in Nederland was. Maar vergeleken bij dit was het een feest daar. Kaapstad heeft me gedwongen om te vertragen en heeft me voorbereid op totale stilstand, een lock down. Het heeft de klap verzacht.
Deze situatie maakt ruimte om gewoon even te zijn en tot inzichten te komen. Nu we die ruimte cadeau krijgen, why not use it! Wat wil ik in het leven? Waar ga ik naartoe? Wat wil ik anders? Waar word ik blij van naast mijn werk. Hoe ga ik op een creatieve manier straks toch weer aan de slag? Welke mogelijkheden kan ik voor mezelf creëren. En daar gaan straks na deze 3 maanden, of nog iets langer, heel veel mooie dingen uit voorkomen.

Eva