Prikkelloos

Normaal gesproken rennen, vliegen, springen, hupsen, hossen, sprinten, en struikelen we door het leven. We vallen soms en dan staan we weer op. We staan constant voor allerlei uitdagingen, die we dan ook weer gestaag proberen te trotseren. Lukt het even niet, dan proberen we het morgen weer. En zo slalommen we ons door het leven heen. Zonder downs ook geen ups. Constant bewegen we ons in een spiraalbeweging en zijn we dus letterlijk en figuurlijk in beweging.
Op dit moment sta ik stil. Ik ga prikkelloos door het leven. Dat gebeurt eigenlijk nooit. Dat je gewoon geen enkele prikkel krijgt. Geen enkele input. Waarschijnlijk voor alle kinderloze ZZPers onder ons zeer herkenbaar. Ongetwijfeld is dat heel goed voor je brein. Omdat we normaal gesproken totaal overprikkelt door het leven gaan. Dus mijn brein is op dit moment heel erg blij. Al lijkt het wel alsof dat s’nachts overgecompenseerd moet worden. Ik droom namelijk sowieso al vaak en veel, maar nu word ik vaak uitgeput wakker alsof ik de hele nacht heb lopen rennen. Dus ik doe eigenlijk niks, maar tóch word ik doodmoe wakker. Waarschijnlijk omdat mijn brein achterloopt op al die nog-te-verwerken-prikkels van mijn gehele 33 jarige bestaan.
Dus zo goed en zo kwaad als het gaat zet ik mijn lichaam elke dag in beweging. Dat gaat aardig goed!
Ik loop hard, wandel, yoga, fitness, fiets. Soms alleen, soms met iemand samen op gepaste afstand. Ook probeer ik elke dag één nuttig ding te doen. Zodat ik een voldaan gevoel kan hebben en mijn brein kan voeden.
Je zou denken, met zoveel ruimte en verveling komt heel veel creativiteit vrij. Je hebt eindelijk de mogelijkheid om te schrijven, te zingen, te tekenen, te creëren. Ik weet niet hoe het met jullie zit? Maar uit mijn vingers komt niks. Ik krijg helemaal geen inspiratie of creativiteit van deze hoeveelheid ruimte. Ruimte is soms heel goed om je hoofd op orde te krijgen. Maar alles ís al op orde. Alles zít al netjes in allerlei vakjes en laatjes opgeborgen. Heel eerlijk, ik ben de laatste die dacht dit hardop te zeggen, maar snák naar prikkels! De enige prikkel die ik nu krijg, komt vanaf mijn telefoon, wat sowieso een niet echt bevredigende prikkel is, als je het mij vraagt. Zelfs het schrijven van deze blog voelt als een slappe zak en ik voel dat ik langzaam leeg loop. Ik heb er vier dagen over gedaan om iets op papier te zetten. En nog komt er eigenlijk niks waardevols uit mijn vingers.
Ik ben gewoon totaal onderprikkeld. Een zoekterm die zelfs google niet kent. Een woord, dat niet ééns door de spellingscontrole van microsoft word heen komt, omdat het gewoon simpelweg niet bestaat. Nou nu wel! Maar positief als ik blijf. Hier komt ook weer iets uit voort. Ik laat me verrassen!

Eva