Kerstmarathon
22 december 2019
Working a Decade!
12 januari 2020
Vandaag ga ik Zahier ophalen van Schiphol. Hij is gisteravond op eerste kerstdag vertrokken. Het vliegtuig zou om 23.00 uur vertrekken, maar uiteindelijk vertrekken ze een uur later door vertraging. Ik knijp hem inmiddels alweer, want hij vliegt dit keer ook met Kenya Airways en er bestaat een kans dat hij zijn overstap in Nairobi niet zal halen door deze vertraging. Hij zegt dat het allemaal wel goed zal komen en ik vraag hem of hij in ieder geval een appje kan sturen als hij veilig in Nairobi is aangekomen en weet of hij zijn overstap zal halen. Hij zegt dat hij me zal appen. Ik wens hem nog een veilige vlucht maar ik zie dat zijn telefoon inmiddels al uitgeschakeld is. Het enige ik wat ik nu kan doen is gaan slapen en wachten tot ik morgen ochtend vroeg een appje heb. Gelukkig val ik meteen in slaap en de volgende ochtend om 09.00 uur word ik wakker. Ik check meteen mijn telefoon en zie zijn appjes. Hij is veilig geland in Nairobi en zit in het vliegtuig naar Nederland. We hebben elkaar tweeënhalve maand niet gezien. De laatste twee weken vond ik het meest lastig. Op een gegeven moment voel je gewoon aan alles dat het tijd is om elkaar weer te zien. Sinds ik in oktober terug ben gekomen uit Kaapstad heb ik non-stop gewerkt. Ik ben in die tweeënhalve maand in totaal zeven dagen vrij geweest. Dat was best pittig. Maar ik heb er ook zelf voor gekozen. Het is moeilijk om elkaar te missen en het heeft me wel enorm veel afleiding gegeven. Waardoor ook de tijd snel voorbij leek te gaan. Nu hij komt ben ik voor het eerst drie dagen achter elkaar vrij. Wat een beetje gek voelt maar ook heel fijn is. Hij landt vandaag om 14.50 uur op Schiphol, dus ik moet de tijd nog door zien te komen voordat ik erheen kan gaan rijden. Ik kijk eerst een serie. Dan maak ik mijn huis schoon, ga sporten, doe nog even snel boodschappen bij de Etos en de Albert Heijn om de hoek zodat ik alles in huis heb voordat hij er is. Als ik al die dingen heb gedaan is het nog steeds geen tijd om te gaan. Ik besluit om gewoon alvast naar Schiphol te rijden. Het lukt me niet meer om nog langer te wachten. Daar aangekomen zie ik al meteen dat ook zijn tweede vlucht vertraagd is. Ik besluit een warme chocomel met slagroom te halen en ga in de aankomsthal zitten. Mijn chocomel is al snel op, dus ik loop wat op en neer en check steeds tussendoor het digitale informatie bord. Na 3 kwartier wachten krijg ik een appje, hij is geland. Thank God! Inmiddels heb ik klotsende oksels en weet ik niet meer wat ik met mezelf aan moet. Nu zal het wel snel gaan toch? Maar nog een half uur later is hij er nog steeds niet. Er lopen constant mensen naar buiten en iedereen die met mij aan het wachten was, is inmiddels met zijn bezoek vertrokken. Ik begrijp zelf ook niet zo goed waarom ik elke keer zo zenuwachtig ben. Misschien heeft het te maken met het feit dat ik letterlijk geen controle heb over de situatie en gedwee en passief moet afwachten en alle controle uit handen moet geven. En dan uiteindelijk na een uur en vijftien minuten wachten is hij daar, mijn schatje! Hij ziet er goed gebruind door de zon uit. Een groot contrast met hoe ik erbij loop op het moment: bleek met wallen tot aan mijn knieën. Ik geef hem zijn eerste kerstcadeautje: een sjaal en een muts. Merry Christmas my love! Daarna lopen we samen naar buiten om de kou te trotseren.
Eva