How to keep on flowing

Wat ik het leukst vind aan mijn werk is dat het elke keer weer een verrassing is hoe mijn week eruit zal zien. Het kan alle kanten op en op het laatste moment kunnen dingen nog veranderen. Het is eigenlijk alles behalve saai. Voorheen had ik gelukkig een vaste basis met theaterwerk en deed ik er veel acteer -en presenteerwerk naast en dat probeerde ik dan zo goed en zo kwaad als het ging in één week te proppen. Wat negen van de tien keer dan ook wel goed ging gelukkig!
Helaas staat theater nu op een laag pitje en zal het ook nog niet zeker zijn in hoeverre projecten dit jaar doorgaan en weer zullen opstarten. Dus ben ik voornamelijk camera werk aan het doen.
Ik ben heel blij dat ik daar vijf jaar geleden actief mee aan de slag ben gegaan, want op dit moment is dat ook mijn enige inkomstenbron en het houdt me lekker bezig.
Het leuke daaraan is dat het super divers is en dat ik de ene keer een moeder sta te spelen, dan weer een verpleegster, student, zakenvrouw of pits poes. Elke keer op een andere locatie, met een andere crew en andere tegenspelers. Dat spannende en onverwachtse is meteen ook het lastige: het is super onzeker. De ene keer zijn er veel jobs en boek je al je opties en de andere keer zijn er minder jobs en boek je geen enkele optie. En dan is het de ene afwijzing na de andere. Terwijl jouw kwaliteiten natuurlijk niet ineens minder zijn geworden. En dat maakt het dus heel lastig. Je gaat constant van IT naar SHIT! Soms voel je dat je in een hele lekker flow zit, je agenda is gevuld, je krijgt aanvragen binnen, die je vervolgens ook boekt. En dan ineens stort het hele kaartenhuis in elkaar en ben je uit je flow. Je wordt niet meer geboekt, je opties gaan niet door en er zijn bijna geen jobs.
Het uit de flow raken is dus niet eens iets wat zozeer binnen je eigen macht ligt. Dat wordt dus eigenlijk een soort van min of meer voor je bepaald omdat je ineens niet meer wordt geboekt. Je wordt dus eigenlijk uit die flow getrokken.
Ik voel zo’n moment altijd aankomen. En elke keer weer probeer ik me ertegen te verzetten, wat natuurlijk geen enkele zin heeft. Want hoe meer je iets wilt, hoe minder het dan vaak zal gebeuren. Dus hoe meer ik krampachtig die job wil, hoe groter de kans dat ik hem niet boek. Je ziet eigenlijk het schip langzaam zinken en het enige wat je kan doen is het op dat moment accepteren. En dat is me toch een potje lastig!
Vandaag de dag is het zo dat wie we zijn ook voor een groot deel bestaat uit wat we doen. We verlenen een groot deel van onze identiteit aan wat voor werk we doen.
Ik heb van mijn passie mijn werk gemaakt. Ik heb eerst heel hard gewerkt om dat te bereiken en vervolgens werk ik heel hard om bezig te kunnen blijven binnen m’n werkveld. Ik denk dat elke ondernemer dat wel herkent. Dus zodra ik voel dat ik uit mijn flow wordt gehaald, vind ik het heel lastig. Want wie ik ben en wat ik wil doen, ligt in de handen van een ander. De ander die bepaalt of ik voor de klus wordt geboekt. En uiteraard ben ik meer dan mijn werk, maar mijn werk geeft wel invulling en ritme aan mijn leven. Dus als ik op dag vier nog steeds geen werk heb staan, is het heel lastig om zingeving te vinden om weer een dag te vullen met niet werk gerelateerde dingen, maar toch een voldaan gevoel van zingeving en nut te ervaren.
Dan is het vaak de tijd uitzitten en wachten tot daar op miraculeuze wijze toch ineens die flow weer is. En het gekke is, die flow komt ook altijd weer terug. Het is soort gekke spiraalbeweging die onverklaarbaar op en neer gaat en vaak ook niet simultaan loopt met die van anderen om je heen. Dus laten we elkaar in die flow proberen te houden. En elkaar eraan te blijven herinneren dat die golfbeweging ook altijd weer omhoog zal gaan..

Eva